En señardade a moreas.

  Sabor a rosas e a fresas,

retribución da mirada;

se lle faltaren promesas,

a vida non vale nada.

  Tactos, ulidos...; devesas

por conquerir na alancada;

labrar caricias, ás présas,

a flor de pel implicada.

  Bulen devezos viciosos

e galopan polas veas; 

conversa sangue cos ósos

como crebaren cadeas.

  Brincan os soños vizosos

en señardade a moreas.

 (Rioderradeiro)

Dono da dedicatoria.

(Xosé Sendón Caamaño)

  Esguío, el avanta...; ao peito,
daguerrotipo-espingarda,
o reporteiro non tarda
en disparar con proveito.

  Vemos xa pezas prezadas
no muro dos loureáns; 
son trofeos cotiáns
do seu perfil penduradas.

  Entregando corazón,
sen demandar prata ou gloria,
mete aos veciños na historia
pola porta do salón;

  Xosé "Batuta" ao sermón
engade xaculatoria:
-EU SON DE LOURO, Sendón,
dono da dedicatoria.

  (Rioderradeiro)

((Xosé Sendón Caamaño))

.- Pór pechadura á parede.

(Wikipedia)

  Un sedimento indiviso,

un sentimento insumiso,
un socavar insensato,
un subliñar no substrato,

unha causa incandescente,

unha carga inconveniente,

unha teimuda, enfermiza

pena, que non cicatriza.

  Señardade..!, araña, e rede,

fogo inflamado, laídos;

foco incendiario, latidos

do corazón que se enrede;

  pois soidade é fame, é sede,

un senvivir, -sen cumpridos-

nunca saciar os sentidos, 

pór pechadura á parede.

  (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

O tempo do deber, reverdecido.

"San Xián de Torea, sempre na miña mente. Saúdos dende Bos Aires." (Antonio Rey‎)

  Naciches no ultramar; o mal de ausencia,
agasallo de REI sen monarquía,
contributo saudoso á túa herencia, 
foi dor de antergo en ti, por regalía.

  Dictárache o sentir, que vén da infancia,
seres de aquí e de alá –dicotomía-,
porteño-toreán –concomitancia-,
galego de nación, por bonhomía.

  É tempo dun saber polo sabido,
é tempo dun servir polo servido, 
é tempo dun soñar polo soñado,
é tempo dun sufrir polo sufrido…

  É tempo do vivir reivindicado,
é tempo de esperar pola esperanza,
é tempo, amigo ANTÓN, dunha mudanza:

  O tempo do deber, reverdecido.

     (Rioderradeiro)

Vivas do vendaval, da brava bruma.

  Escribes esas verbas sobre area

dentro dun corazón, para arroupalas;

ignoras que, co vento, anda a marea,

coma sempre, teimuda, en derramalas.

  Inscribes dúas almas, en cadea,

consontes en crecer encadeadas;

non sabes que arma o tempo unha candea

onde as mallas do amor son calcinadas.

  Deseñas o TE QUERO a voa pluma,

asinas con destreza ese apurado

xuramento de honor de namorado

ao socairo de ardor que brinda escuma…,

  ao abeiro da fe que se acostuma

a confiarlle ao mar o seu coidado.

  Vivas do vendaval, da brava bruma;

fendas de desamor no teu costado.

  (Rioderradeiro)