En butaca preferente,
á beira de San Francisco,
dúas terrazas. Albisco,
en comisión permanente,
recalcitrante menisco
de persoal competente
subir ao bar ao impaciente;
que, en canto á boca, é promiscuo
o dente concupiscente,
da queixada, basilisco:
refrescos, tapas, marisco...
servidos por oferente
e gorentados, sen risco,
baixo dA PARRA, o cliente.
(Rioderradeiro)
(Wikipedia)
Moqueta sobre areas movedizas,
esta cadeira é trono de portada;
transvasada, a traizón, de mans postizas
a gloria evanescente deturpada.
Ledicia..., decepción... Trala primicia,
o bipolar silencio da bancada:
lacerante no reino da presbicia,
lenitivo no lar da barricada.
O impulso de exclamar: ¡que desatino!,
o impropio de aceptar que ninguén sabe,
o impacto de inferir que sorte cabe
ao cuarteto que encorda ao concertino.
E, sen embargo, impuxo un inquilino
contrario a devolverlle aquela chave...
da Caixa de Pandora, solfa en clave
de Muros de San Pedro en andantino.
(Rioderradeiro)
(Wikipedia)
(Antón Lameiro)
Non ha xogar sorte aos dados
nin tampouco ao dominó;
en prego para atestados,
deseñou pasos contados,
versallescos, controlados
polo estilo rococó.
Tódolos desconsolados
ficarán condecorados
nas agullas do "reló".
¡Vive Deus!, tempos maduros
non poden romper máis Muros
nin portas de Xericó.
******************
Non o receita un galeno.
____________________
Nunha nota marxinal
guindada contra dereito,
apuntou cuarteto ao peito
da Casa Consistorial.
¿Demencia en dose letal?,
¿un contubernio a barbeito?,
¿vendavalada no teito?;
¡pinchacarneiro total..!
Galano en Municipal,
unha manobra sen xeito,
unha monada de feito,
vestida de carnaval.
O mel que oculta o veleno
non o receita un galeno.
(Rioderradeiro)
Co corazón escribo. É cousa dura.
É dura de pelar a despedida.
É dura de tapar ampla abertura,
que abrolla torrencial esta ferida.
Co corazón esculpo unha escultura,
esencia dunha estampa inmaculada;
dorido divagar, que desventura
manterte na memoria... imaxinada!
Albíscote, no Edén, xa no regazo
onde te acolleu Deus como é debido;
por iso o teu ladrar foi promovido
coma expresión de fe de fondo trazo.
SÚA, fiel e formal, pura, gloriosa,
na eternidade, amor, máis relixiosa.
(Rioderradeiro)
