Vinde render tributo á linda rosa
que en maio debruzou sobre a silveira;
ningún lugar mellor que unha camposa
para manterse a salvo na roseira.
Mirádea medrar, como se expresa,
como o botón devén bico da póla,
como, á maduración, murcha de présa,
como perde poder, como se inmola.
O efémero do aroma é quen te alcanza,
a forza do recendo é quen te inspira,
a corola sedenta de esperanza,
o mato onde ela esperta, onde ela expira...
A derrota da rosa da frescura,
polo prezo, despreza a fermosura.
(Rioderradeiro)
