No meu corazón, paciente.

  De pasos acompasados,

o seu perfil, nobre, ergueito;

os seus dous brazos pensados

para estreitar o teu peito.

  De tan xentil, circunspecto,

e familiar, ¡de que modo!;

cómpre dicir, foi perfecto

canto a leal, sobre todo.

  Partiu da vida aparente,

retorna ao mundo real,

resplandece, radical,

noutra verdade impoñente.

  O mal da ausencia, presente,

doenza en tempo parcial,

repercute, pedernal, 

no meu corazón, paciente. 

   

    (Rioderradeiro)

Carne de candidatura.

(Calquera parecido observado na realidade local (e nunca mellor dito) é pura coincidencia)

  Hai guerras polivalentes

libradas sen armadura;

outras batallas son pura

ficción, subconscientes.

  Hai debates emerxentes,

salientando a parte escura;

quen dá metralla procura

accións consecuentes.

  ¡Ai dos santos inocentes

vestidos sen vestidura!;

¡ai dos vellos ingredientes

adubiando a calentura!

  ¡Ai, xabróns de sinecura,

confusión de deterxentes,

que pasan por reverentes,

porque exaltan manicura!

  Hai espantallos valentes,

carne de candidatura.

    (Rioderradeiro)

Amado arcanxo, guerreiro.

 (IN MEMORIAM de Manuel da Roura,
a quen, en vida, quixemos tanto, e el a nós
de igual ou superior maneira.)


  En verso limpo, lixeiro,
voa o poeta tan alto,
que se diría, dun salto,
transfigurado en luceiro.

  Transfigurado en luceiro,
luz perenne en peregrino;
vai tapizando o camiño
semente de pregoeiro.

  Semente de pregoeiro,
arado de campesiño,
leva labrado o destino
con compás de mariñeiro.

  Con compás de mariñeiro,
velas, drizas, equipaxe...;
nada lle falta; ¡que viaxe!,
amado arcanxo, guerreiro.


 (Rioderradeiro)

Nun papiro de cristal.

  Considerando a limpeza,
comunitaria cabeza
da Casa Consistorial,
para que ninguén o esqueza,
cómpre, en modelo oficial,
documentar nunha peza
a xesta por carnaval:

  Eis a historia requintada,
resumida e retratada
en placa... a carta cabal.

  Reloce -flamante espello-,
se non mirades de esguello,
o tellado do Concello
nun papiro de cristal.


   (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

Que o recibir sen dar xa rematara.

  A semente ficou como enclaustrada
en Vilares, fogar, tan de repente;
foi a terra eficaz, o recipiente
camposanto, saial, fin de acampada.

  A semente afincou profundamente
na soidade feroz que me espreitaba;
dura ausencia de ti; non a esperaba,
galopante, incivil, profusamente.

  A semente afirmou que xa cumprira;
imposible asumir que ela partira;
non fun quen de aceptar que me deixara.

  Non fun quen de aprender que se esfumara
egoísta vivir que antes vivira,
que o recibir sen dar xa rematara.

   (Rioderradeiro)

(Vilares, Louro)