De pasos acompasados,
o seu perfil, nobre, ergueito;
os seus dous brazos pensados
para estreitar o teu peito.
De tan xentil, circunspecto,
e familiar, ¡de que modo!;
cómpre dicir, foi perfecto
canto a leal, sobre todo.
Partiu da vida aparente,
retorna ao mundo real,
resplandece, radical,
noutra verdade impoñente.
O mal da ausencia, presente,
doenza en tempo parcial,
repercute, pedernal,
no meu corazón, paciente.
(Rioderradeiro)