Cun corazón cortés, de contrabando.

                                (Foto Rioderradeiro))

  Tráenme abrazos teus, coma recargo,

remorsos de pecados clandestinos;

teñen os bicos teus sabor amargo

e veleno letal coma asasinos.

  Leo nos labios teus o meu letargo

e négome a aceptalo e a combatilo;

exprópiasme o sentido por embargo,

expúlsasme de propio domicilio.

  En que mundo habitar? Con canto enxeño

pode un necio existir? Como me chamo?

Quen son agora entón? Por que reclamo?

A que porta petar? Falta de empeño...

  A vida este xograr foina inventando

cun corazón cortés, de contrabando.

   
       (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Desventurada Inés, pola pendente.

(Wikipedia)

  Lindos ollos os seus, que te desnudan,

da desnudez máis doce te revisten;

limpos luceiros que contigo invisten

en amplas claridades. Que te mudan?

  Co don da luz o corazón saúdan

ollos azuis, ollada tan serena;

para o teu mal, bucina de sirena,

bicos a malgastar. Por que te escudan?

 

  Es un galán fantasma, sen mesura,

un galopín, farsante, unha impostura

incapaz de querer graciosamente.

 

  Triunfa a traición en alma decadente

ao volverte a implicar noutra aventura,

desventurada Inés, pola pendente.

    (Rioderradeiro)

Luscofusco..., pavor!: padecemento.

   
  Un corazón que abrolla sen medida,

unha fenda profunda a ceo aberto,

un manancial que é río e que é deserto,

unha estatua de sal trala saída.

  Un axente causal desta ferida,

unha mirada vaga diverxente,

un ente impenetrable indiferente,

unha vestal en mármore esculpida.

  O desamor, iluso namorado,

escarmento da luz en negra cova;

como desangra o sol cando se entoba,

ese teu corazón é desangrado.

  Drama en paixón por falta de alimento;

luscofusco..., pavor!: padecemento.

       (Rioderradeiro)

En mordaza bucal de pervertido.

  

  Pois minte máis que fala, estar calado

sería defraudar a felonía;

se aceptase calar, compensaría

co meu silencio o seu represaliado.

  Pois minte por mentir, vicio iniciado

desde o primeiro alento na porfía;

se aceptase cambiar, despreciaría

ao crápula que leva incorporado.

  Mentireiro maior, algo impoñente,

sapo concho, colmillo de serpente,

se for quen de enmendar un malnacido,

  o hipócrita traidor reconvertido

tornaría o verniz de home decente

en mordaza bucal de pervertido.

     (Rioderradeiro)

¿Xermolará vizoso outro xacinto?

Wikipedia: La Mort de Hyacinthe, 1801, de Jean Broc)

  Estar aquí, de paso, circunscrito,

tirar daquel pretérito perfecto,

soñar, beber de tempo predilecto,

feliz, fugaz, ese instante infinito.

  Mirada atrás, flagrante coma grito,

lostregante fricción por intelecto;

presidio de ilusións para insurrecto,

correa de amansar todo conflito.

  Estar aquí, presente en cada cousa

que aprendes e fai parte do teu mundo;

vivir decote, así, en moribundo,

espada de Damocles sobre lousa.

  Imaxinar... No teu xardín, do extinto,

que ha xermolar vizoso outro xacinto.

  
  (Rioderradeiro)

(Wikipedia.- Blue Hyacinth by Kranchan)