Entre os sepultureiros do galego.

  
  Atinas con palabras exquisitas,

consegues relucir coma unha estrela;

quen puider alcanzar a túa estela,

Rosalía, con verbas tan ben ditas.

  Rosalía, que tempos resucitas

-Follas Novas, meniña de Cantares-,

pensamentos de nai, dos teus pesares

repousados na voz cando os recitas!

  

  Agora, fans de rito e de teatro,

que foran ben hostís e calumniosos,

agora, eses ruíns campan, raposos,

aproveitados lobos, máis de catro.

  Máis de catro lacaios, sen apego,

entre os sepultureiros do galego.

     (Rioderradeiro)

Se a mafia de poder mata por vicio.

(Wikipedia)
                      
  Máquina de matar está apostada

á espreita, puntual, naquela esquina,

desnuda, sen pudor, arma asasina

ao servizo de man dura, adestrada.

  Todo a rabia presta en punto de mira

e impresa previamente en cada bala

a razón principal de renovala

en propinco lugar cando lle tira.

  Está o rancor, represa de arrebato,

precipitando a prol do precipicio;

pretenderá aplacar roda, e rodicio,

perpetrando oprobioso asesinato?

  Imposible saber -falta en relato-

se póvora e puñal matan por vicio
ou para publicar o seu retrato.

     (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

A alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

  

  Sae Ambrosio da sombra cauteloso,

calza sombreiro, alanca presto atallo,

galopa en campo aberto en espantallo

a combater con saña en poderoso.

  Sabe Ambrosio cumprir voluntarioso

na candente batalla sen desmaio;

é soldado de tropa, en plan sipaio,

resistente ao puñal máis pavoroso.

  Ambrosio, vive Deus, como te admiro

e, sen embargo, como te desprezo;

rotiniario e ruín ata o atrezo,

praga o cheirume do teu fiel respiro.

  Ao socairo da sombra do sombreiro,

a alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

         (Rioderradeiro)



(Wikipedia)

Meu amigo Domingos, transformado.

  Da horizontal, onde prostrado estabas,

á vertical. O corpo apetecía

brincar do abismo da tetraplexía

ergueito e ben lanzal. Pero soñabas.

  Pero soñabas que recuperabas

rotinas, camiñar, a regalía

de disfrutar das pernas cada día.

E, de repente, preso, despertabas.

  Despertabas tolleito, quebrantado,

mozo que foras bravo, ben cumprido,

á condición de escravo reducido,

a cadeira perpetua sentenciado.

  Rompeches ligaduras, sublevado;

porque de intelixencia ías servido,

meu amigo Domingos, transformado.

 (Rioderradeiro)

A preguntar por min constantemente.

  Esta vida é capítulo imperfecto;

pódela resumir en case nada.

Que é a morte? Unha falta de respecto;

entra sen avisar, sen ser chamada.

  Víate invulnerable, ou parecías,

e, sen embargo, foches vulnerado.

Críaste dura rocha. Fantasías

de heroe, en fin, nun corpo de prestado.

  Non me esquezo de ti. Estás presente,

espírito inmortal, na miña mente.

Non ignoro quen son,  nin que soporto

pesadelos de ausencia. Vivo absorto…

  sumando señardades. Tanta xente,

na badía do alén, nesoutro porto,

a preguntar por min constantemente.

  
     (Rioderradeiro)