A alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

  

  Sae Ambrosio da sombra cauteloso,

calza sombreiro, alanca presto atallo,

galopa en campo aberto en espantallo

a combater con saña en poderoso.

  Sabe Ambrosio cumprir voluntarioso

na candente batalla sen desmaio;

é soldado de tropa, en plan sipaio,

resistente ao puñal máis pavoroso.

  Ambrosio, vive Deus, como te admiro

e, sen embargo, como te desprezo;

rotiniario e ruín ata o atrezo,

praga o cheirume do teu fiel respiro.

  Ao socairo da sombra do sombreiro,

a alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

         (Rioderradeiro)



(Wikipedia)

Meu amigo Domingos, transformado.

  Da horizontal, onde prostrado estabas,

á vertical. O corpo apetecía

brincar do abismo da tetraplexía

ergueito e ben lanzal. Pero soñabas.

  Pero soñabas que recuperabas

rotinas, camiñar, a regalía

de disfrutar das pernas cada día.

E, de repente, preso, despertabas.

  Despertabas tolleito, quebrantado,

mozo que foras bravo, ben cumprido,

á condición de escravo reducido,

a cadeira perpetua sentenciado.

  Rompeches ligaduras, sublevado;

porque de intelixencia ías servido,

meu amigo Domingos, transformado.

 (Rioderradeiro)

A preguntar por min constantemente.

  Esta vida é capítulo imperfecto;

pódela resumir en case nada.

Que é a morte? Unha falta de respecto;

entra sen avisar, sen ser chamada.

  Víate invulnerable, ou parecías,

e, sen embargo, foches vulnerado.

Críaste dura rocha. Fantasías

de heroe, en fin, nun corpo de prestado.

  Non me esquezo de ti. Estás presente,

espírito inmortal, na miña mente.

Non ignoro quen son,  nin que soporto

pesadelos de ausencia. Vivo absorto…

  sumando señardades. Tanta xente,

na badía do alén, nesoutro porto,

a preguntar por min constantemente.

  
     (Rioderradeiro)

Recollerás, se cadra, outra semente.

(Wikipedia, Ruth Matilda Andersosn)

  Ergue axiña, labrego, o tempo apura;

agárdate impaciente outra xornada,

bois, vacas, carro, arado…, e maila aixada,

emparentados pola agricultura.

  Emparentados pola agricultura,

o prado, a leira, aquel millo barbeito;

caudal de rega sobre o campo, afeito

a redimir a terra da secura.

  A devoción da xente, que se amosa

reverente e vital; a rogativa;

o santo milagreiro que se activa;

a boroa, na mesa, saborosa...

  Sementa aí, labrego, o soño en quente;

recollerás, se cadra, outra semente.

     (Rioderradeiro)


(El País)

Que audacia máis baril para cantala!?

    (Wikipedia, Francisco de Goya)

  Seguen sombra da senda, en solitario,

trastos: capote, estoque…, ese arrepío;

fora a praza xardín e mais xentío,

e lida, e purgatorio…, o teu calvario.

  Aquel botón de rosa por ferida

é manancial fervente da fisura;

triste albeiro; na area, esa escritura

proba documental, alí caída.

  Dan veredicto. A festa, de repente,

falou coa traxedia. Eras valente.

Bebeches toda a morte ao provocala.

   Brindaras, coa monteira, ao presidente

a vida de toureiro en alcabala.

Que casta tan viril, tan obediente!

  Que audacia máis baril para cantala!?

      
      (Rioderradeiro)