No teu colo outra vez. Sinto morriña.

  Triste… Alegre… Francas velas ao vento.

Alerta, capitán, que zarpa o teu navío.

Ataca temporal. Campa o bravío.

Encirra vendaval de barlovento.

  Triste… Alegre… Cambiante o movemento.

Imaxes: debruzando en mar o río,

o tempo derramando no baldío,

a vida debagando o seu talento.

  Alegre… Triste… Infancia que foi miña.

A pedra lar. A man que me acariña.

Abrazos paternais e protectores.

  Abeiro familiar. Seráns. Solpores.

Bálsamo, por favor, para esta espiña;

penso nos bicos, nai; sempre os mellores.

  No teu colo outra vez. Sinto morriña.

    
       (Rioderradeiro)

¡Viva a rosa triunfante no soneto!

(Wikipedia)

  Para aprenderes, aprendiz de amante,

a respectar a rosa que apeteces,

debes regar roseira moitas veces

e practicar doctrina consoante.

  Para apartar poema decadente

da flor, entre as espiñas, ben louzana,

cómpre tecer, a toque de diana,

ritmo e compás no metro máis decente.

  A fragancia sutil, alma secreta,

que é portada de toda a sementeira,

foi gravada en abril, por vinculeira,

no horizonte vital deste poeta.

  Renden armas cuarteto e mais terceto.

¡Viva a rosa triunfante no soneto!

      (Rioderradeiro)

Por asocial, por raro, e corrompido.

  A mirada difusa, esparexida;

corpo de lacazán, desmesurado;

os pés -¡que pés!-, pasos de pé quebrado;

persoa sen valor, baleira, espida:

  Entra, sae sen rumbo, é movemento

rexido polo azar; xa mo imaxino

perpetrando vaivéns por desatino;

provoca en todos nós resentimento.

  ¿Vive? ¿Dixen vivir? Non é consciente.

¿Existe? Un existir vago, indecente;

porque se divorciou do seu contido.

  Disfruta de argadelo indefinido.

Ben sabemos por que queren xulgalo

servidores da lei para matalo.

  Non merece perdón este individuo,

por asocial, por raro, e corrompido.

    (Rioderradeiro)

De Ave Fénix ardente, irredutible.

(Wikipedia)

  
  Desperta aurora azul. Arma solfeo.

No punto cenital é dominante.

¿Consolará candor alucinante

asterisco solar en himineo?

  Coma raio febril, salta do ceo

dunha forma frontal e galopante.

¿Que secura ha saciar este diamante

no manancial, en brazos de Morfeo?

  Matriz de luz -metáfora infalible-

é fineza de tardes e de auroras,

é firmeza no devalar das horas,

é franqueza na vaga, indefinible.

  Cando devén solpor, conta as vitorias

de Ave Fénix ardente, irredutible.

 (Rioderradeiro)

No cerebro, charón malencarado.

(Wikipedia)

  Ambicioso individuo hoxe en balanza,

este home, que persegue o mel da gloria,

de fortuna, atesoura vanagloria

espetada na mente como lanza.

  Colecciona veleno, pura escoria,

e un elenco de estúpida arrogancia

que salpica soberbia en abundancia

cando morde as palabras na oratoria.

  É pequeno? Pois si. Como calquera.
Ten complexo? Tamén. Non o supera.

Anda teso. Semella ata envarado,

  Desde a planta dos pés ao peiteado,

por rancor, recuberto dunha cera

que é blindaxe, charón malencarado.

  Miúdo maioral! Quen o tolera?
O Casado? Abascal? Tigre ou pantera?

   
      (Rioderradeiro)