¡Viva a rosa triunfante no soneto!

(Wikipedia)

  Para aprenderes, aprendiz de amante,

a respectar a rosa que apeteces,

debes regar roseira moitas veces

e practicar doctrina consoante.

  Para apartar poema decadente

da flor, entre as espiñas, ben louzana,

cómpre tecer, a toque de diana,

ritmo e compás no metro máis decente.

  A fragancia sutil, alma secreta,

que é portada de toda a sementeira,

foi gravada en abril, por vinculeira,

no horizonte vital deste poeta.

  Renden armas cuarteto e mais terceto.

¡Viva a rosa triunfante no soneto!

      (Rioderradeiro)

Por asocial, por raro, e corrompido.

  A mirada difusa, esparexida;

corpo de lacazán, desmesurado;

os pés -¡que pés!-, pasos de pé quebrado;

persoa sen valor, baleira, espida:

  Entra, sae sen rumbo, é movemento

rexido polo azar; xa mo imaxino

perpetrando vaivéns por desatino;

provoca en todos nós resentimento.

  ¿Vive? ¿Dixen vivir? Non é consciente.

¿Existe? Un existir vago, indecente;

porque se divorciou do seu contido.

  Disfruta de argadelo indefinido.

Ben sabemos por que queren xulgalo

servidores da lei para matalo.

  Non merece perdón este individuo,

por asocial, por raro, e corrompido.

    (Rioderradeiro)

De Ave Fénix ardente, irredutible.

(Wikipedia)

  
  Desperta aurora azul. Arma solfeo.

No punto cenital é dominante.

¿Consolará candor alucinante

asterisco solar en himineo?

  Coma raio febril, salta do ceo

dunha forma frontal e galopante.

¿Que secura ha saciar este diamante

no manancial, en brazos de Morfeo?

  Matriz de luz -metáfora infalible-

é fineza de tardes e de auroras,

é firmeza no devalar das horas,

é franqueza na vaga, indefinible.

  Cando devén solpor, conta as vitorias

de Ave Fénix ardente, irredutible.

 (Rioderradeiro)

No cerebro, charón malencarado.

(Wikipedia)

  Ambicioso individuo hoxe en balanza,

este home, que persegue o mel da gloria,

de fortuna, atesoura vanagloria

espetada na mente como lanza.

  Colecciona veleno, pura escoria,

e un elenco de estúpida arrogancia

que salpica soberbia en abundancia

cando morde as palabras na oratoria.

  É pequeno? Pois si. Como calquera.
Ten complexo? Tamén. Non o supera.

Anda teso. Semella ata envarado,

  Desde a planta dos pés ao peiteado,

por rancor, recuberto dunha cera

que é blindaxe, charón malencarado.

  Miúdo maioral! Quen o tolera?
O Casado? Abascal? Tigre ou pantera?

   
      (Rioderradeiro)

Merece o meu calor. Non perdo nada.

   

  A vida de calquera é tempo breve

recopilado en recortados días.    

Mira este can; observa anomalías:

pouco ladra, non come, apenas bebe.

  Pobre animal! Sofre. Corre perigo.

Reumático ambular que me arremeda!

Son dono dunha sombra que me asedia,

reconfortante á vez, leal amigo.

  Quixen ter can. Non adquirín escravo.

Foi decisión cabal, por meditada,

manter un folgazán sen menoscabo.

  A condición do “can”, ben mellorada,

fíxose familiar naquel arrimo

que inoculou en nós coa mirada.

  Arestora, á vellez, cómpre agarimo.

Merece o meu calor. Non llo escatimo.

             (Rioderradeiro)