A vivir do que soñaron.

    Presidente do Centro Galego de N.Y..-" A Casa Galicia (de N.Y) ten 
    hoxe a honra de deixar de ser por un día Casa Galicia para converterse 
    na casa de Muros..."  (Jorge Lago de Pexegho)

                         
Muradáns-ianquis charlaron,

divinamente comeron;

coma galegos, souberon

resaltar canto gardaron

do paraíso; cantaron

na propia lingua, e bailaron;

-¡festa rachada!- beberon;

apertas-ponte tenderon;

e, trala euforia,  tornaron

ás propias vidas; volveron

baleiros, pois padeceron

o efémero que disfrutaron;

unha vez máis aprenderon

a vivir do que soñaron.

(Rioderradeiro)

Fidalgo da Fonsagrada.

  Apanga as velas e cantos,

preces a tódolos santos,

consumación da queimada,

o Suso, pola escalada,

descarga sesenta e tantos,

Fidalgo da Fonsagrada.

    (Rioderradeiro)

Desterra o tear de ortigas.

Pedro García Fernández-Oliveros .-"Entorno al almendro, han crecido las ortigas,

 y las arranco una a una para que Marta y Clara, con su interés por las hierbas 

no vayan a cogerlas y les duela..."

  O xardineiro de amor
rega, acariña, ama a flor,
protexe talo de intrigas;
dilixente, previsor,
desterra o tapiz de ortigas.

  Incomburente o candor,
un deslumbrar sen cegueira
apuntala alma algareira,
por desvincular dolor
dunha infancia verdadeira.

  Elegante, este "Olivero"
que aparenta home severo,
de abrazos e mans tendidas,
as dúas rosas prendidas:
Clara e Marta florecidas...

  no seu xardín con esmero.


        (Rioderradeiro)

Rúa da Luz, de Sibila…

   

  Rolda por Rúa da Luz

unha sombra silandeira

no tobogán da soleira:

baixa, sobe, cara ou cruz.

  Debruza a sede, avestruz,

de constante cabaleiro,

na Fonte do Castiñeiro,

reverente, a contraluz.

  Fortalece monodía

reproducir pola vía

unha rutina refén

de cabal monotonía.

  No peto a chave da vila,

a dos secretos tamén,

exerce de palafrén,

Rúa da Luz, encandila…

  cunha vela na mochila
por Miraflores, ¡amén!

 (Rioderradeiro)

Acadas cincuenta e cinco.

 

  Será porque é negra a pena,

ti, Branca Neves, dun brinco,

coa Esperanza en patena,

cos teus patucos de nena,

acadas cincuenta e cinco

e faslle ao tempo a faena

de confrontar o propinco:

a madureza que acena

noutra mirada máis plena,

equilibrada en retrinco.

  Amarro o crono, e delinco;

que a flor da vida encrequena

cando lle falta ese afinco,

e se convirte en condena.

(Rioderradeiro)