Desterra o tear de ortigas.

Pedro García Fernández-Oliveros .-"Entorno al almendro, han crecido las ortigas,

 y las arranco una a una para que Marta y Clara, con su interés por las hierbas 

no vayan a cogerlas y les duela..."

  O xardineiro de amor
rega, acariña, ama a flor,
protexe talo de intrigas;
dilixente, previsor,
desterra o tapiz de ortigas.

  Incomburente o candor,
un deslumbrar sen cegueira
apuntala alma algareira,
por desvincular dolor
dunha infancia verdadeira.

  Elegante, este "Olivero"
que aparenta home severo,
de abrazos e mans tendidas,
as dúas rosas prendidas:
Clara e Marta florecidas...

  no seu xardín con esmero.


        (Rioderradeiro)

Rúa da Luz, de Sibila…

   

  Rolda por Rúa da Luz

unha sombra silandeira

no tobogán da soleira:

baixa, sobe, cara ou cruz.

  Debruza a sede, avestruz,

de constante cabaleiro,

na Fonte do Castiñeiro,

reverente, a contraluz.

  Fortalece monodía

reproducir pola vía

unha rutina refén

de cabal monotonía.

  No peto a chave da vila,

a dos secretos tamén,

exerce de palafrén,

Rúa da Luz, encandila…

  cunha vela na mochila
por Miraflores, ¡amén!

 (Rioderradeiro)

Acadas cincuenta e cinco.

 

  Será porque é negra a pena,

ti, Branca Neves, dun brinco,

coa Esperanza en patena,

cos teus patucos de nena,

acadas cincuenta e cinco

e faslle ao tempo a faena

de confrontar o propinco:

a madureza que acena

noutra mirada máis plena,

equilibrada en retrinco.

  Amarro o crono, e delinco;

que a flor da vida encrequena

cando lle falta ese afinco,

e se convirte en condena.

(Rioderradeiro)

Acupuntura en araña.

   (Maria Teresa Mayo Freire)

  Vén de varada e de proa,

foi rescatada da bruma,

alza pendente e alcuma

bela embalada de loa

libre do abrazo da escuma.

  Ben enclavada en clausura,

en cabalete a vendaxe,

metida nave en cintura,

operación maquillaxe:

empaste, chapa, e pintura.

  Velaí, fóra do baño,

nun hospital de campaña,

desde o pelexo ata a entraña,

a revisión de secaño:

Acupuntura en araña.

  Mañá, regreso ao rabaño.

 (Rioderradeiro)

envolto nunha cortina.

  Fíxose chaga e mais sombra,

e na sombra leva o grito

anestesiado e proscrito

recollido baixo alfombra

onde se esconde un delito.

  Alí latexa contrito,

pula no celme encuberto,

redivivo, en desconcerto,

por mor de atoparse inscrito

a corazón descuberto.

  Esa dor fonda e felina

que anda a procura dun nome

pide ao doente que tome

paciencia de plastilina.

  Ha proseguir coma un home

envolto nunha cortina.

(Rioderradeiro)