envolto nunha cortina.

  Fíxose chaga e mais sombra,

e na sombra leva o grito

anestesiado e proscrito

recollido baixo alfombra

onde se esconde un delito.

  Alí latexa contrito,

pula no celme encuberto,

redivivo, en desconcerto,

por mor de atoparse inscrito

a corazón descuberto.

  Esa dor fonda e felina

que anda a procura dun nome

pide ao doente que tome

paciencia de plastilina.

  Ha proseguir coma un home

envolto nunha cortina.

(Rioderradeiro)

un máis en lista de espera.

(Wikipedia)

  Habita en flagrante esfera,

moi por riba do admisible,

por dereito, irredutible

a vivir coma calquera;

  non maxina tan sequera

un sufrimento insufrible,

imposición de imposible,

por que esperar desespera.

  Ser excepción asevera

fundamento de grandeza

que vai do peito á cabeza,

fumegante estratosfera.

  Se a pel de touro soubera,

quen vería á realeza

-anacronismo esa alteza-

compartir paro que impera,

  sen tanta delicadeza,

probar sabor da pobreza

do cidadán sen carteira,

copago e lista de espera.

   (Rioderradeiro)

Balas de escaso calibre.

  Que graza teñen os bicos

que Salva prodiga tanto?

A quen lle consagra encanto

dispensador dos máis ricos?

  En bicos evanescentes

dilapida patrimonio?

Parece que San Antonio

recarga en gastos correntes

acenos concupiscentes

con pastillas de plutonio.

  Reboza beixo en almibre,

condimenta ese alimento,

romanceando argumento

perfumado de xenxibre.

  Borda o bardo verso libre,

e un loureán criticando,

en consoante encaixando

balas de escaso calibre.

(Rioderradeiro)

mil bagatelas do mar.

 
  Vinde ver en panorama,

desde Marcote  a Lagar,

un submarino alancar

por Rebordiño en pixama.

  Víndeo ver, ben reclama

e merece unha postal,

en MUROS,  nun soportal

e na casa aos pés da cama.

  Víndeo ver parolar

o periscopio da almea

co Muíño da Marea,
coa Virxe, coa Acea,

coa Cerca...., cos do bar!

  Víndeo ver divulgar

o seu saber de balea,

o seu sentir de serea,
mil bengalas sobre area,

semente de divagar.

 Semente de divagar, 

unha cana de pescar,

no peirao, é panacea.

(Rioderradeiro)

pola zafoña, é maestro.

  

  Eles todo llo adxudican

ao seu valioso traballo,

ao seu desvelo a destallo,

aos seus saberes a esgallo;

e ao narcismo se aplican

e nunca se prexudican;

mans de ladróns que latrican

levan consigo un atallo,

e a quen se opoña replican

con rigoroso espantallo:

  - Para rebelde hai vergallo;

por  escarmento aplicamos

lei de talión de agasallo:

o seu corpo fusilamos

e o corazón rematamos

con faca que non tén fallo;

defunto, santificamos,

francamente veneramos,

como nos pete o carallo,

asasino en sopostallo.

  Capitalismo ambidextro,

o seu Caín por ancestro,

do criminal non se esquece;

zugando sangue florece,

nese afán de poder crece

con sixilo e por secuestro,

de consumado cabestro,

que nin sinte nin padece

nin por remorso esmorece,

pola zafoña, é maestro.

(Rioderradeiro)