Ir con vela á procesión.

                      

 “O Verán comeza co San Xoán de Serres e remata

 co San Ramón de Serres…” (Pedriña Alta)

Cacharela e diversión

avalounas San Xoán;

agora vén San Ramón,

préndenlle lume ao verán

e os de Serres onde están,

en resumo, cantos son

a esixir reparación

ao cura e ao sacristán

por permitir a satán

ir con vela en procesión.

(Rioderradeiro)

a tanto Matusalén…

(Wikipedia)

  Para vivir con largueza,

sen vos doer a cabeza

o tempo que vos convén,

labrando rumbo do alén,

saltar do berce en braveza,
de présa, nun santiamén;
quen soubese -porque ten
o corazón tal tristeza-
como infundir fortaleza
ao pusilánime; quen,
do "inserso" e mailo "iném",
corredor, e contra quen,
ir raspiñar máis riqueza
para eludir a incerteza,
para enlodar enteireza,
invoca a MATUSALÉM?

       (Rioderradeiro)

e perde a praza Palmira.

  Das oito ás tres, a diario,

no verán, a noria xira,

goza de lindo ideario:

laboura, apura en horario,

polo traballo respira,

e cando estío retira

o calor do calendario,

porque o xulgou necesario,

cae o telón da mentira;

arriba outono, calvario!,

recolle a folla e conspira:

ou redúcelle salario

ou remata algún sicario,

e perde a praza Palmira.

         (Rioderradeiro)

que na entreperna é recanto!

  

  Funambulista en andamio

con veleidades de artista,

pardarego trapecista

de soñador polo aramio.

  Desbocado centinela,
como alguacil da esperanza,

cos ollos bravos avanza

buceira e morro en xanela.

  Ventrílocuo -ciencia infusa-

en sánscrito, baixo manto, 

co Manco aquel de Lepanto,

con Quevedo e Villaescusa,

requintado en esperanto,

relambido en lingua ilusa.

  Como cala e como acusa!,

que cara dura, deus santo!,

como ataca a cornamusa,

que na entreperna é recanto!

      (Rioderradeiro)

Plantaran lume... ata ao mar.

 

  Bombeiro bota a voar,

elevando destramente

un “canadier” dependente

dunha cana de pescar.

  Nave cisterna, no ar,
verte do ventre semente;

do feito, seguidamente,

rompe, chuvasco, a chorar.

  Viñera vento soprar
nunha faísca inocente
que, chamizo impertinente,
dera en dardo, en perpetrar...

  Mil lapas desenfreadas,
fauna e flora desoladas;
-combustible-comburente-
piromancia secular...

  Só conciencias deturpadas,
só demencias desatadas,
na Galiza, tan paciente,
plantaran lume... ata ao mar.

          (Rioderradeiro)