Xermole en Sol, debuxe outra xornada.

  O ceo azul que da inocencia vive,

a luz limiar, que se impacienta e morre,

repercute en puñal, pulsa, percorre

pergameo do mar onde subscribe.

 

  Contumacia, talvez sendo mentira,

do tecelán dese obradoiro agroma

xoguete de amencer cando se asoma,

botín de Poseidón cando el se admira.

 

  Menos candor, a tarde alí caída,

menos vigor, a luz morna enloitada;

cadaleito e matraz, urde, valida,

devolve anil da bóveda invertida...

  Resurrección, semente profundada:

xermole en Sol, debuxe outra xornada.

                                (Rioderradeiro)

A frecha que acertou na regalía.

  Non ben parto de ti, fóra do abrazo,

xunguido ao presentir da chama altiva,

esa flama en por si libre e cativa

que en lendo o corazón prende embarazo,

  Non ben parto, sen ti, do teu regazo,

perde paz pedernal da man que activa

pólvora tan voraz como abrasiva

en fogueira de amor cando te emprazo.

  Terra de promisión onde a beleza

pode rivalizar coa nobreza

por contender, leais, na moradía;

  A prenda onde apuntei non se avalía

se non apostan dous en fortaleza

e parten por igual a plusvalía.

  Empeño de empatar: delicadeza,

a frecha que acertou na regalía.

                                   (Rioderradeiro)

Firmando a pluma!

  Unha vela no mar,

de marabilla!,

pondo no azul primor,

loce sinxela!;

a canoa a campar,

compás na quilla,

por mar que din maior

fan de novela!

  Unha vela avanzar,

na vaga arela,

folerpa, pomba, flor,

branca gacela!;

revelando un cantar

que sabe a bruma,

cruceiro a pé da dor,
como acostuma!

  Outra vela a inflamar,

de centinela,

dá candea a babor,

farol da escuma!;

sabe a bela brillar

coma unha estrela,

sabe a vela a vigor…

firmando a pluma!

                     (Rioderradeiro)

- As mordeduras do tempo.

 Tal tristura trae o vento..,

sempre se lembra de min;

decontado cata invento

de tapares con carmín

as mordeduras do tempo.

  As cicatrices do tempo,

que non dá tregua á costura,

non as esconde a pintura

nin as borra o linimento,
pois prenden no pensamento.


  Semente de encravadura
sementada en tal fondura
ha xermolar ferazmente
na faciana, en preferente
disfrace..., caricatura.  


  Vive do froito, é seitura;
decote, por desalento,
viste de triste; é fermento
de tornar da zona escura;

é farol a súa armadura.


  Tal tristura trae o vento..,

sempre se lembra de min;

decontado cata invento

de tapares con carmín

as mordeduras do tempo.

                (Rioderradeiro)

Amortallando a luz dunha quimera.

  A tormenta de nubes xa quebranta,

a envoltura do tempo xa atormenta,

a  chuvia fai do vento ferramenta

a enfarelar a terra cando avanta.

  A fasquía da tarde, terca, aguanta,

tatexa e porfiante representa

desventurada luz sen vestimenta

que o mar maior deglute por garganta.

  Non hai repetición senón ocaso,

non hai perdón de graza nin retraso

do día que esgazou da grande esfera;

  Se a branca nube se tornou severa,

será porque o solpor firmou fracaso

amortallando a luz dunha quimera;

  Estertores de inverno en primavera.

                                (Rioderradeiro)