Biscoitos con alacrán.

(Wikipedia)

  Camiño do teu penar

dun ir e vir de contino,

con/texto de conversar

Ti contigo, encadear

as patadas do teu sino.

 

  Escrupuloso asasino,

corruptor de leviatán,

bala, rosario e casino,

puñal para peregrino,

conivente o capelán.

 

  Coherente co pensar,

facer o mal con cariño,

bautizar velas no bar,

vivir de bota e de altar

beber da man que auga o viño.

 

  Pureza de rancho fino:

veleno para refrán,

hamburguesa de intestino,

flatulencias de porcino,

biscoitos con alacrán...:

  Filigranas de alcatrán

para padal palatino.

 (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Pór raxo en berberecheira.

  
  Brioso o forzado arrimo,

amansado na moldura,

o vimbio abrazou feitura

de regazo e de agarimo.

  Xa cesto, ostenta balocas,

allos, cebolas e grelos…;

mil ollos para comelos

á vista de tantas bocas.

  Inda non sabe a fogueira

se ha ser caldo ou caldeirada,

a corre ancora, abeirada
ao peirao da lareira.

  Pór raxo en berberecheira,

desempate en empanada.

(Rioderradeiro)

Fermento con ferradura.

  Entre o sentir e o soñar,

face / envés considerando,

vaise o tempo peiteando

co pente do teu pensar.

  Entre o ter e o trastocar

mazorcas do mesmo saco,

baixa, ás veces por buraco,

fariña sen peneirar.

  Se fornece sinatura,

á forza, encarna fisura,

xarampelo en pensamento;

  Despilfarra o sentimento
cando a fame ha conformar

na confusión da fartura;

  Entre aforar e aforrar,
enfatiza o fundamento 

fermento con ferradura.

 (Rioderradeiro)

En revivir süicida.

  
  Baixa, caudal, humillado;

a canle ponlle o visado

de primorosa avenida;

busca abreviar a saída,

posto que vén avisado

onde acadar a caída:



  No mar soterra a bebida

que ha devecer, embargada,

ser chuvia; logo, embriagada,

presta a fraguar outra vida.

  Por revivir enseguida,

o río labrara en vea,

plantara en suco esa idea

de contumaz suicida.

    (Rioderradeiro)

Toca á forza afinar, tirar do fío…

          

   Eis espiña a zugar sangue do foxo

da palma onde aferrou franca subela

verde, brava invasión, sen sentinela,

perpetrada na man refén do toxo.

             

  Debullados ramallos e carozos,

os pétalos, chorimas rebuldeiras,

desfalecen, deslocen as toxeiras,
denudan, demudados azos mozos.

 Gota a gota, pingara aquel feitío

de folerpas nutrindo, e vindo a menos,

bafaradas de alento sobre acenos
por se deitar no chan do brando estío.

  Fin da farsa en finxir que somos nenos:

toca á forza afinar, tirar do fío…
da espiña definida, en desafío.

(Rioderradeiro)