Fose miña a túa vida

http://beminvitados.blogspot.com/

Foto: b.s. / Kerala-India.2001

                     

Fose miña a túa vida 

en fértil pel sementada;

fose o tempo esa fornada

no corazón compartida;

fose a carne peneirada

polo matraz, derramada

polo cartaz, derretida;

fose, que fose apurada,

na pedra lar consumada,

con tal fervor consumida;

fose, que fose asumida
como unha flor, conformada,
transmutada, transferida
e noutra pel transportada.


(Rioderradeiro)

,

A cabalgar no azul coma luceiro.

Sentirte así, por mor do mar, na ronda

De Perceval de nave tan senlleira;

Comerlle o corazón sacral á onda

E proseguir labrando a propia leira.

Vivir así, manter raíz ben fonda

Que refugue enfundar fatal fronteira;

Ser rede, e caracol, tea redonda

De tecido afincado en sementeira.

Sentirte así, no ardor, tan combativo;

Manterte así, colmado a corpo enteiro

Referendo outonal correlativo;

Vivir así, máis Miño en máis Cebreiro,

Almirante de alfoz, fiel carcereiro

Do circo da paixón máis abrasivo:

Amor de mar, corcel corporativo
A cabalgar no azul coma luceiro.

(Rioderradeiro)

MontELouro, ¡en farol!, con valentía.

Vento de orballo vén buscando guerra

E recae en rochedo e señorío,

Compromete cartaz de montesío;

Por forza, en convulsión, falando, aterra.

Debruza proa, rebota, persevera,

Abronca, brama, abruma en mar bravío,

Ciscalla escuma, expande labrantío,

Fervorosa e febril, a nave é fera.

¡Milagre!: Un ceo azul torna galante

Co reinado da luz o seu semblante;

Convence ao bergantín, que xa velea

-Puro compás- prudente, a por badía,

Abeirar de babor: Pule a marea

MonteLouro, ¡en farol!, con valentía.

(Rioderradeiro) 

Das velas, do vaivén..., da bota/dura.

  Pois a vida albiscou, involucrada,

relato ao pé da letra tan cumprido;

pois caínzos no carro, en apelido,

pola carta cabal, vela inflamada.

  Quen soñara vivir vida inventada

en clave de labranza, e de aventura,

suliñou navegar, pór singradura

trala prenda de amor inveterada.

  Ter facenda e muller e catro fillos

con fogaza de pan en cada brazo,

e un septeto de netos no regazo...,

e a carón da lareira, os acubillos.

  Tempo teceu temperos e sarillos;

o vento derramou froita madura:

  cobrou, de corazón, na calentura

das velas, do vaivén..., da bota/dura.

   (Rioderradeiro)

Pola pel da paixón…, coma inimigo.

  

Sabes, amor, contigo, amar agora

É dicirlle ao reloxo que entreteña

O tempo da impaciencia que se empeña

En triturar o día e maila hora.

Sabes, amor, abeiro na memoria,

Que é lumeiro sen fume e fan da leña,

Alimenta a paixón pra que reteña

E retrase o final da nosa historia.

Sabes, amor, quixen bailar contigo

Unha danza de eterno namorado;

Nunca puiden saber por que, encelado,

Tenta Crono de ser fatal testigo:

Foxe a vida sen pausa, en plan castigo;

Pois o tempo pasa, coma empurrado,

Pola pel da paixón…, coma inimigo.

(Rioderradeiro)