MontELouro, ¡en farol!, con valentía.

Vento de orballo vén buscando guerra

E recae en rochedo e señorío,

Compromete cartaz de montesío;

Por forza, en convulsión, falando, aterra.

Debruza proa, rebota, persevera,

Abronca, brama, abruma en mar bravío,

Ciscalla escuma, expande labrantío,

Fervorosa e febril, a nave é fera.

¡Milagre!: Un ceo azul torna galante

Co reinado da luz o seu semblante;

Convence ao bergantín, que xa velea

-Puro compás- prudente, a por badía,

Abeirar de babor: Pule a marea

MonteLouro, ¡en farol!, con valentía.

(Rioderradeiro) 

Das velas, do vaivén..., da bota/dura.

  Pois a vida albiscou, involucrada,

relato ao pé da letra tan cumprido;

pois caínzos no carro, en apelido,

pola carta cabal, vela inflamada.

  Quen soñara vivir vida inventada

en clave de labranza, e de aventura,

suliñou navegar, pór singradura

trala prenda de amor inveterada.

  Ter facenda e muller e catro fillos

con fogaza de pan en cada brazo,

e un septeto de netos no regazo...,

e a carón da lareira, os acubillos.

  Tempo teceu temperos e sarillos;

o vento derramou froita madura:

  cobrou, de corazón, na calentura

das velas, do vaivén..., da bota/dura.

   (Rioderradeiro)

Pola pel da paixón…, coma inimigo.

  

Sabes, amor, contigo, amar agora

É dicirlle ao reloxo que entreteña

O tempo da impaciencia que se empeña

En triturar o día e maila hora.

Sabes, amor, abeiro na memoria,

Que é lumeiro sen fume e fan da leña,

Alimenta a paixón pra que reteña

E retrase o final da nosa historia.

Sabes, amor, quixen bailar contigo

Unha danza de eterno namorado;

Nunca puiden saber por que, encelado,

Tenta Crono de ser fatal testigo:

Foxe a vida sen pausa, en plan castigo;

Pois o tempo pasa, coma empurrado,

Pola pel da paixón…, coma inimigo.

(Rioderradeiro)

Quen me dese, meu ben, resucitarte!

  Quen me dese ancorar na nosa casa

-que é peirao, que é lar, e que é tan miña-

para escoitares, nai, canto me pasa,

para arrincar de min tamaña espiña.

  Quen puidese romper esta mordaza,

sandarme, miña nai, favorecido

pola fe que che teño e que me abraza

para endozar na aperta o mal sufrido.

  Na nai, que eu venerei, quero adorarte

-adoración maior, cousa imposible-;

esquecerte, xamais!, meu baluarte.

  É tarefa de amor para alcanzarte

egoísmo filial intransferible:

Penando estou,  Silveira incombustible...

  Quen me dese, meu ben, resucitarte!

            (Rioderradeiro)

Corrompe o corazón cando o cativa.

(Wikipedia)

Esta estrela fugaz, que é peregrina,

Asalta o corazón cando o estremece

E trastorna o timón, porque parece

O luceiro polar, se te alucina.

Anque nota frugal, non desatina

E prende máis fervor cando florece  

En quen a aposentou, porque apetece,

Por mor da floración, causar ruína.

Esta frecha -que vai- vén arroupada

De relampo mortal, que é cousa viva;

Non revela intención de ser lasciva,

Se mantiver dobrez por ser louvada;

É promiscua, é ruín…; anda en/la(n)zada:

Corrompe o corazón cando o cativa.


A carne de canón enca(n)deada...

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)