Sobre un corcel coroado.

Se me armades cabaleiro,

Hei cabalgar arroupado,

Molinero, compañeiro,

Do teu abrazo cimeiro;

Por Agustín, verbo alzado,

Orador, meu Pregoeiro;

Por Luciano Piñeiro,

Verso viril, peneirado;

Por Ramón Rei, sol senlleiro,

Sobre un corcel coroado.

Se me armades cabaleiro,

Grande adarga, Carpinteiro,

Cota de malla, enclaustrado,

Poetastro lagarteiro,

Lanza, escudo sobranceiro,

Quixotesco e “ensanchado”,

Alento que vén sobrado,

A tropel, atoleirado,

¡Dulcinea!, aventurado,

Contra as aspas, mal guerreiro;

Xustas de abade e barbeiro;

Macías o Namorado,

Galán da gaita e gaiteiro,

Segrel, xograr feiticeiro,

Nun Cachafeiro inspirado

Agasalle ao loureado

Co secular Cantigueiro...

Espada de formulario,

Se me armades cabaleiro,

Carpinteiro perdulario,

Por desfacer  mariñeiro

Preferindo estrafalario,

Con ritmo, rima e rimario,

Consoante perdigueiro

De ripios que infunden fario

E fomentan perfumeiro

Fumicidio de incendiario;

Alento turiferario...,

Venia do baril Barreiros;

Seráfico Feliciano,

Rodo e xabrón gabanceiro

Con sonetil incensario.

Se me armades cabaleiro,

Carpinteiro cartesiano,

Abenzóeme en ribeiro,

Un cofrade do Armenteiro,

Escaleira Roxeliano,

Por mor de asestar certeiro,

Pelando a pel da cordura,

Con singular “sinecura”,

Frecha en saial franciscano,

Cantarlle un laio á loucura

Para enfeitizar profano,

Cabaleiro franciscano,

Cabaleiro en confitura,

Cabaleiro sen montura,

Clavileño loureano

Desbocado pola amura...

Dun bergantín de secaño,

VOUGA avante, singradura,

Zamburiñas na escritura,

Reverendo “salpicano”,

Probar no prebe a cintura,

Merluzo primaverano;

Postre, abrazo de xitano,

Pulcro pastel soberano;

Tres mastros pola finura,

Irmáns de Herbón, gran altura,

Corra o café con cordura:

¡Vela ao licor ourensano..!

Se me armades cabaleiro,

Hei cabalgar arroupado,

Molinero, compañeiro,

Do teu abrazo cimeiro;

Por Agustín, verbo alzado,

Orador, meu Pregoeiro;

Por Luciano Piñeiro,

Verso viril, peneirado;

Por Ramón Rei, sol senlleiro,

Sobre un corcel coroado.

(Rioderradeiro)

Demanda, en beneficio, obter condea.

A man que alimetou lume en novela,
Arcanxo Rexedor, dardo adherido,
Atiza o seu trebón, fica prendido
Da mecha no tizón turbando estrela.

A man que entremetiu torcida en vela
Relampa en espadón empedernido,
Remeda un Lucifer de raio urdido
Na folla de afeitar que descabela.

A man por manancial reconducida,
A man que en mocidade sobrancea,
A man que aprende os anos e encadea

Á terra umbilical traxe á medida,
Teimudo o seu rigor sempre homicida,
Demanda, en beneficio, obter condea.


(Rioderradeiro)

E unha mirada azul: Categoría…

  Reverdecente anil resplandecente,

raiola tobogán que talla a tarde,

gaivota paladín que tece alarde

parafusando luz deica ponente.

  Raiola tobogán de chama en pente,

outro mascato impar, fite en bocarte,

chouta da excelsitude e baluarte

con vertical valor pola pendente.

  Estremécese mar sinceramente,

entristece solpor á vaga viva,

a gaivota, o mascato, a perspectiva,

  A perfilar pintura en halo ardente

que lle rouba o pintor á marusía,

e unha mirada azul: Categoría…


  Con paleta e pincel, alma inocente.

        (Rioderradeiro)

Por redimirlles penas previo pago.

(Ruth Mathilda Anderson)

  Desventurado tempo en franco olvido,

crecente decrecente en corpo eivado,

comparece, de seu, avariado,

inocente, esmorece en mente espido.

  En mente el esmorece descosido,

decote denegrido e denegado,

que o saco da memoria está furado

e derrama continuo aquel contido.

  Naquel contido verque alento aciago

e baleira na ceifa ese albedrío
banqueiro navegante en señorío,

  O barqueiro Caronte cruza lago

e carrexa mortais no seu navío

por redimirlles penas previo pago.


  Carafio!, remador, en vós confío.

       (Rioderradeiro)

(Caronte, ilustración de Gustave )

Comeres corazón en carne crúa.

  

  Está dentro de ti, ollo de lontra

a porfiar, sen lei, desde o penedo,

a discutir de ti co teu enredo,

a peneirarlle a pel ao vento en contra.

  Está dentro de ti, invoca, alfombra,

e reforza a fartar rutinas cedo,

e malversa ilusións de letra e credo,

enloitando o vivir con mans de sombra.

  Ollo!, por túnel, vai, cegando estrelas;

lontra!, que talvez vaga, ás palpadelas,

por laberinto, a dar traspés na lúa...

  Compulsiva e mordaz, e cacatúa,

devorándote así, fame, revelas:

comeres corazón en carne crúa.

         (Rioderradeiro)