Por redimirlles penas previo pago.

(Ruth Mathilda Anderson)

  Desventurado tempo en franco olvido,

crecente decrecente en corpo eivado,

comparece, de seu, avariado,

inocente, esmorece en mente espido.

  En mente el esmorece descosido,

decote denegrido e denegado,

que o saco da memoria está furado

e derrama continuo aquel contido.

  Naquel contido verque alento aciago

e baleira na ceifa ese albedrío
banqueiro navegante en señorío,

  O barqueiro Caronte cruza lago

e carrexa mortais no seu navío

por redimirlles penas previo pago.


  Carafio!, remador, en vós confío.

       (Rioderradeiro)

(Caronte, ilustración de Gustave )

Comeres corazón en carne crúa.

  

  Está dentro de ti, ollo de lontra

a porfiar, sen lei, desde o penedo,

a discutir de ti co teu enredo,

a peneirarlle a pel ao vento en contra.

  Está dentro de ti, invoca, alfombra,

e reforza a fartar rutinas cedo,

e malversa ilusións de letra e credo,

enloitando o vivir con mans de sombra.

  Ollo!, por túnel, vai, cegando estrelas;

lontra!, que talvez vaga, ás palpadelas,

por laberinto, a dar traspés na lúa...

  Compulsiva e mordaz, e cacatúa,

devorándote así, fame, revelas:

comeres corazón en carne crúa.

         (Rioderradeiro)

Corazón vellouqueiro, en plan covarde.

  O percutor do sol, coma un arqueiro,

a peito, en percusión, -tan incisivo!-,

rompendo a disparar, -tan invasivo!-,

na espléndida nudez, coma artilleiro…

  Xeitoso por demais, vivo, algareiro,

alento de verán, -tan combativo!-,

ardente, xuvenil, -tan creativo!-,

na espléndida nudez, aventureiro…

  Ofende non saber por que arrufía,

devén fatuo, fatal fantoche, alarde

teimudo en deslucir a túa tarde.

  Non cabe na morneza algarabía;

a brasa de solpor tan só porfía,

corazón vellouqueiro, en plan covarde.

  

(Rioderradeiro)

A derrota vindeira ben labrada.

  Cousa linda, labrar límpido apego,

de monte a mar, seara sobranceira;

cousa linda, libar lapa senlleira

reforzando no lar o teu sosego.

  Cousa linda, sucar campo labrego

e preñar de pan trigo a túa leira;

cousa linda, trenzar terra trigueira

fermentando furor da rella en rego.

  Cousa linda, encadrar carta á medida,

horizonte, enderezo na mirada,

velame de papel présto á partida;

  Cousa linda, ancorar na mesma rada

recolleita da nave en singradura;

cousa linda, apañar con man madura...

  A derrota vindeira ben labrada.

(Rioderradeiro)

.- Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

  

  Porque te cómpre, gata, un bo goberno,

en xaneiras, felina, fas gatada;

pois forneces ao lar esa fornada

do teu soño feudal maino e materno.

  Porque te cómpre, gata, tempo eterno,

sete vidas gatunas dan puntada

sete veces, a rato a temporada,

por fraccións de segundo en sempiterno.

  Se te acollo, entre as mans, e te contorno

en berce maternal, saliento, adorno

semente a florecer, en carne viva...;

  Se te arroupo e te vas, libre e cativa,

Gatomaquia dun tempo sen retorno,

amorosa, brava, galante, esquiva...;

  Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

 

       (Rioderradeiro)