A derrota vindeira ben labrada.

  Cousa linda, labrar límpido apego,

de monte a mar, seara sobranceira;

cousa linda, libar lapa senlleira

reforzando no lar o teu sosego.

  Cousa linda, sucar campo labrego

e preñar de pan trigo a túa leira;

cousa linda, trenzar terra trigueira

fermentando furor da rella en rego.

  Cousa linda, encadrar carta á medida,

horizonte, enderezo na mirada,

velame de papel présto á partida;

  Cousa linda, ancorar na mesma rada

recolleita da nave en singradura;

cousa linda, apañar con man madura...

  A derrota vindeira ben labrada.

(Rioderradeiro)

.- Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

  

  Porque te cómpre, gata, un bo goberno,

en xaneiras, felina, fas gatada;

pois forneces ao lar esa fornada

do teu soño feudal maino e materno.

  Porque te cómpre, gata, tempo eterno,

sete vidas gatunas dan puntada

sete veces, a rato a temporada,

por fraccións de segundo en sempiterno.

  Se te acollo, entre as mans, e te contorno

en berce maternal, saliento, adorno

semente a florecer, en carne viva...;

  Se te arroupo e te vas, libre e cativa,

Gatomaquia dun tempo sen retorno,

amorosa, brava, galante, esquiva...;

  Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

 

       (Rioderradeiro)

- Feituqueira de seu, da especie humana...

  Feituqueira, disque, no azul espida

e na vaga maior nave en verea,

polo lombo do mar vindo abducida

entre ourixos e cantos de serea.

  Feituqueira, disque, vaga espelida

do mallante que arrola onda en cadea

e na rada do alfoz pousa a belida

co carrusel triunfante da marea.

  Veleira, garda o verso sen tardanza.

Quen requintou o ritmo e  maila rima?

Veleira, pole estrofa onde agarima.

  Quen lle crebou timón á soberana?

A dorna funda en quilla outra mudanza.

Quen lle ha negar máis pan á máis galana?

  Feituqueira no mar, bela en tarima:
Feituqueira de seu, da especie humana...

            (Rioderradeiro)

De popa a proa, abrazando bandeira.

  Anda o lecer enrolado en divisa,

gallardo en hasta alzada armando vela,

marcha marcial o mastro que revela

devezo de corcel, branca sonrisa.

  Anda a inflamar velame a doce brisa;

mete en cintura ao vento con cautela;

logra pasar ergueita a pasarela,

no escaparate andel, na hora precisa.

  A frecha aquela que en azul porfía,

o sulco aquel que procura ribeira,

en múltiples aneis -vaga roleira-,

  Vagancias estivais por regalía…,

campa á pracer,  lizgairo pola ría:
Cabalgas, corazón, nave senlleira,

  De popa a proa, abrazando bandeira.

                      (Rioderradeiro)

Ardente, así, na flor da floritura,

Ardente, así, na flor da floritura,

Pola clave de sol do veraneo,

A bóla de alcanfor pule himeneo,

Flamante en resplandor de singladura.

Potente, así, na luz de excelsa altura,
Órbita cenital de impar paseo,

Na moeda estelar colmada leo,

Concordantes no altar, xenio e figura.

Ardente, así, por canle que entrevera;

Potente, así, por sangue que se altera,

Inflada, así, en sazón, fragancia apura,

Bela flor de serán -vella envoltura-,

O nectar estival que desespera

Por berce maternal, que é sepultura.

(Rioderradeiro)