A ofrenda en combustión cando alucina.

    (Rioderradeiro)

  Chega o verán: calor que desespera

neste tramo inicial de vella andanza.

Xuño estoupou: consumouse a mudanza

de recargar con sol máis primavera.

  Chega o verán: delirio que xa impera

de abrente ata serán; nova esperanza,

encarnando ouropel e contradanza,

alanca a treu no tren dunha quimera.

  Chega o verán: un tempo que vacina

a condición humana de incerteza;

Xuño é viral: no matraz da impureza,

  Probar de corazón a medicina…

por ti, verán!, rebentarlle a nobreza

á ofrenda en combustión cando alucina.

 (Rioderradeiro)

(Rioderradeiro)

Esquece o canto cruel da cruz da tarde.

  Bela, pura, flamante en colorido,

fuches, vida, tan linda, primorosa;

enxordeces de fada vaporosa

expulsada do Edén polo estoupido.

  Un festín de pracer tan encendido,

fuches, vida, nun tempo, tan ditosa;

palideces en min, perla preciosa,

quebrantada en xardín tan florecido.

  Zuga da veta, vida, que aída hai vela

na faísca de luz que aínda arde;

fréalle o carro ao sol, que se retarde...

na malva-rosa astral da miña estrela.

  Consello convincente, non covarde: 
amárrate ao timón da carabela,

esquece o canto cruel da cruz da tarde.

          (Rioderradeiro)

Porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por ser mendaz, fanfarra e cacatúa,

muíño a remoer e pan de ausencia,

encanta virtual con tal potencia,

porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por non ter mans, nas mans da mente actúa;

ave rapaz, fecunda impertinencia,

xoga no andar, artella inconsistencia,

fonde en falacia esa potencia súa.

  Arma voraz, no soño sempre apura;

arma inveraz, a fame nunca a cura;
arma vivaz, fermento da palabra.

  Pinta sabor en verso cando labra

místico matinar:-Abracadabra!

-Ábrete, portalón, paso á loucura...,
prisioneira en poder da túa cor/dura!

                              (Rioderradeiro)

En cruz solar, fronte ao Cabo Fisterra.

(Wikipedia

  Pousa talón, impulsa con tal brío,

que llo espeta no pé ao Pindo aspado;

torrencial e fervente, afervoado,

debruza sobre o Ézaro albedrío.

  No mar maior, que desmemoria río,

rende -tronchada canle- desleigado,

na inmenside azul descabalgado,

todo o caudal tributo en señorío.

  Cóbrega, linda serpe desangrada,

mil lóstregos de ardor lanza encrespada;

na pel do mar, preso en literatura,

  Xa o Xallas, consagrado na escritura

do gran Neptuno, onda tridente aferra

en cruz solar, fronte ao Cabo Fisterra.

           (Rioderradeiro)

.- Confía o bo barbeiro en dar a cara.

(Wikipedia)

  Oficiar de barbeiro..., a fidalguía

de librar con tesoiras a batalla,

de labrares con pente e con navalla

en toxeira facial outra fasquía.

  Profesa este barbeiro a pasantía

de subir e baixar, meixela untada,

a gadaña barbeira confrontada

ao mato capilar, con puntería.

  Acredita, maestro, a maestría;

multiplica o barbeiro a valentía

-que, en varón, neste oficio, é cousa rara-
de baixar da cabeza a pór a cara;

  Non tolera o barbeiro a vilanía;

non degrada o seu don, porque o compara
a profesar na fe da profecía;

  Profetiza tan ben!: desenmascara!

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)