Máis fume de paixón que non te enrede

  Como afogar no fume esta fumeira

se apuro en combustión tanto incremento,

se empurro ao fumegar tanto elemento

perturbador da nube forasteira?

  Como artellar de estrela viaxeira

se é fervente refén nas mans do vento,
se mecha e pedernal, e investimento,

profiren labarada verdadeira?

  Como aplacar a brasa en campo aberto,

no mato virtual -fogueira en rede-,

cos folgos fantasmais do desconcerto?

  Como ha curarse o corazón desperto?

Como ha fartar a fame e maila sede

máis fume de paixón que non te enrede?

  A estrela da vellez clama en deserto.

                                      (Rioderradeiro)

Pondo eslabóns, contracorrente, en río!

  Costa vivir, manter constantemente

combate desigual do “ti” “contigo”,

un contender confuso co inimigo

que afoga no ilusorio o permanente.

  Costa vivir, confrontar francamente,

pensar, sufrir, soportar tal castigo

dun verdugo voraz que vai de amigo

parasitado en “ti” tan feramente.

  Costa vivir, debagar albedrío,

endexamais dar cousa por gañada,

embelecar a causa envelenada;

  Costa vivir a vida encadeada:
como asumir fracasos decotío,

pondo eslabóns, contracorrente, en río!  

                                (Rioderradeiro)

Da parca, o Vendaval fai bandeiría.

  Don Vendaval cabalga en descampado

incorrupta paixón, coito interrupto,

cabaleiro voraz polo exabrupto

a cabalo do vento vén montado.

  Don Vendaval galopa aqueloutrado,

disoluto de seu, dono absoluto,

cabaleiro ladrón, feudal tributo

multiplica por mil; cobra ao contado.

  Baixo sombra abismal que infecta espera,

o balandro envaiñado na badía

agoniza en mallante da marea;

  Contributo ancestral á primavera,

o raio transparente en marusía

pinta enloitada parca sobre area:

  Da parca, o Vendaval fai bandeiría.

          
           (Rioderradeiro)

- Todos no meu baixel…, proa á lembranza!

  Ai da pena ancestral que me repasa

e que me abre en canal e rompe en río!,

ai da empedrada dor do meu baldío

baleirando caudal que me rebasa!

  Ai, linda pedra lar, e berce..., e casa,

cordón umbilical e largacío!;

ai da mente en alerta a, decotío,

degraer, denudar alma na brasa..!

  Atávico sentir, culto de ausencia, 
proído en corazón, bela apetencia,
ai caracol!, perseguindo esperanza...

  Por capital, timón, mastro..., e mudanza,

reverdecente fe, brava impaciencia:

todos no meu baixel…, proa á lembranza!

         (Rioderradeiro)

Feneces, corazón, porque te encovas.

  

  Abur, meu corazón; pasas de esguello

pola peneira azul que te acubilla.

Adeus, miña razón, nave sen quilla

a mercé dun vaivén bravo no espello.                                      

                                        

  Abur, meu corazón, cinza en nobelo

coma ronsel do sol cando ensarilla.

Adeus, miña razón, luz que partilla

unha acendrada estirpe de escalpelo.

  Adeus das ilusións, brisas perdidas;

o gran pintor só pintou para alcobas

do velame do aquén velas cumpridas.

  Abur, miña razón, polas feridas

do ritual solar non te renovas:

feneces, corazón, porque te encovas...

  Por xermolar, talvez, en novas vidas.

(Rioderradeiro)