Non tés corpo nin lei: Duras mentiras.

Temor, enfebrecido no meu soño,

Afondas criminal as vellas chagas;

Cando embelecas, tempo tan medoño,

Brillan na miña pel as túas dagas.

Empeño o corazón en canto poño,

Resucito sen ser cando me apagas,

Das faíscas da dor non me repoño;

É vengativo o mal con que me pagas.

Cargo na fonda alforxa ese secreto,

Pola  imaxinación medra indiscreto,

Coma unha nota vil polas escalas.

No ollar con que te miro non me miras,

No falar que te falo non me falas;

Non tés corpo nin lei: Duras mentiras.

(Rioderradeiro)

Picada de alacrán que te namora

  Amante alporizada xa novela

na luzada do amor, que é fuxidío;

temón leva na man, coma albedrío,

tesoiras de entallar o mar na vela.

  Amante cose, e fía, e fai subela

coa rella de enrellar o teu navío;

amante troca amor no señorío

de lle cortar a luz á túa estrela.

  Se amante vai, e vén, e incerta mora

na indeleble pegada do teu niño,

camaleón cabal, cando te adora,

  Vampiro do teu ser no seu camiño,

picada de alacrán que te namora,

se implanta a lei do cuco no aloumiño,

  Direi, por Deus, meu ben:-en mala hora..!

(Rioderradeiro)

O capital a Xesús.

Non se redimiu da cruz

Esta humana natureza,

Nin desterrou a pobreza,

Mais acredito a certeza:

Na cruz cravoulle a cabeza

O capital a Xesús.

(Rioderradeiro)

Son as canles do amor, canto preciso.

No celme esfarelante dun arpexo,

Onde o corcel devece as harmonías,

Conxugarei nun intre asimetrías

Cando o sentir esvare no desexo;

Pola dourada pel do teu latexo,

Purificar ardente as ardentías;

Consumirá o  lumeiro as atonías

Cando probe o sabor do sacrilexio.

Se devoro a mazá que máis cobizo,

Afondo na raíz do meu pecado,

Bebo voraz caudal acrisolado

Na sede de volver ao paraíso

Por mor de alimentar o meu coidado:

Son as canles do amor, canto preciso.

(Rioderradeiro)

Non queimes, corazón, no lume alzado.

Abrir rocha e portal por ese abrigo,

Abrollar candeal lumeiro inzado,

Embriagar de augamel…, sacrificado

Fornecer na ferida a flor do trigo.

Semente de recendo o fogo amigo,

Ceifa de salvación do sementado,

Morte en resurección do acrisolado

Funil do corazón polo poxigo.

Testigo vai e vén polo entramado

A empurrar e a pulir o canto aceso.

Non cometas, razón, malaventuras;

Non cegues, manancial, luz do universo

Coa aldraba do honor sacramentado;

Con meigallos de lei, por decontado,

Contradiccións de amor non as depuras

Na linguaxe en sazón das imposturas:

Non queimes, corazón, no lume alzado.

(Rioderradeiro)