Eu son onte, e mañán: Frecha, e Cupido.

 

¿Embeleces, amor, co punto, e coma..?

¿Envelleces, ardor, sen harmonías?

¿Envelleces, sentir, sen celosías?

¿Embeleces, sufrir, penas e glorias?

Coroe o corazón sen par coroa

De ouro e diamantes, prata: Monarquía

Do teu reinar no meu querer, Raíña,

Quero asinalo en tempo e forma, ¡agora!

Agora -un tempo e forma regalados-,

A vellez acrecenta os seus legados;

Por remozar, relé o papel vivido.

¿Mañán será un un soñar indefinido?

¿Mañán será un serán enamorado?

Eu son onte, e mañán: Frecha, e Cupido.

(Rioderradeiro)

Franciscano fervor pola Mahía.

"coincidiendo con el encuentro anual de los ex-alumnos del convento franciscano de Herbón, que se celebra mañana (día 31), está prevista la plantación del ejemplar que le falta a la pareja de palmeras datileras que hay en la huerta del monasterio y que desapareció en la década de los años 50, según informa el botánico Carlos Rodríguez Dacal. Con esta plantación se continúa la tradición iniciada por Juan Rodríguez de la Cámara o del Padrón, fraile de Herbón, que hacia mediados del siglo XV trajo los primeros ejemplares de Tierra Santa. Después de más de medio milenio en el convento, estas palmeras figuran en el catálogo de árboles monumentales y únicos de Galicia."(Voz de Galicia)

Franciscano fervor pola Mahía.
________

Unha fonda saudade aquí me trae;

De corazón, percorro este camiño;

Son palmeira ancestral, no seu destino,

En comuñón cos meus irmás, os frades.

Polas campás, convoca Bastavales;

¡Padrón!, conversa o Ulla cos veciños;

Con pementos, con pulpo, cun bo viño,

Bautizan convidada cen cofrades.

Xa soa a vella gaita feiticeira,

Xa amistou, polo val, con Rosalía,

Xa repasou a historia con Murguía,

Xa peregrina Herbón a Compostela,

Xa os colexiais retoman a bandeira:

Franciscano fervor pola Mahía…

 (Rioderradeiro)

O corazón lanzal da nosa LINGUA

  Cabal cabalga o Miño cabaleiro

polo ronsel azul do noso emblema,

cinco puntas de lanza fan dilema:

pegada, selo, historia e mais luceiro.

  Galopa Breogán desde o Cebreiro.

Esta patria irredenta é vinculeira:
ten alma, corpo, brazos...; ten bandeira;
as mans que han de termala, puro aceiro. 

  Quen non vive este amor non se decata
da vileza que aldraxa e se sublima.
Quen non sinte o país non se autoestima
na causa nacional de vella data.

  Somos GALIZA, a NOVA e maila ANTIGA:

o corazón lanzal da nosa LINGUA.

             (Rioderradeiro) 

novelo infatigable

  












  Ser e non ser; logo, recomenzar…

sermos algo ou alguén imaxinario,

e devolverlle á fonte o seu galano,

auga que endexamais pode tornar.

  Somos só corpo ou somos só un pensar,

patéticas pantasmas, espantallos,

entes no espectro dun papel pautado

ou leixapréns, cantigas de refrán?

  Vivir é fenecer tódolos días:

morrer e renacer noutra mudanza;

por recuar, o tempo corre, avanza…

  Novelo infatigable en xira-xira,

o seu fío tece, destece, e cala

a radical sabenza sobre a vida.

                         (Rioderradeiro)

Feliz serei na fe do teu regalo.

  Como hei facer para falar contigo

sen profanar ese sacro silencio,

outorgar ao meu soño o privilexio

de te achegar a conversar comigo.

 Como chegar a ti, por cal camiño,

sen frases, sen palabras, sen contextos,

sen transformar nos meus os teus desexos

de me acochares cos teus brazos vivos,

  De mil cantares, que mellor regazo!,

de endexamais espertar desa infancia,

de me apertar no tempo máis prezado…

  Felicidade en ti, que nobre causa!,

felicidade, NAI, verde esperanza:

feliz serei na fe do teu regalo.

(Rioderradeiro)