Se me chamades árbore,

                    

   

               (*)

… que somos coma as árbores..!

Quen o dixo primeiro?;

quen llo escoitou, deu creto

e propagou por ecos?

… que somos coma as árbores..!

Quen o escribiu, por certo?;

que lei deste universo

retorceu tan dereito?

… que somos coma as árbores..!,

dunha peza, senlleiros:

ti, carballo?; eu,  freixo?;

aquel, rexo piñeiro?

                            

             (**)

  Coido que somos conto,

pois soñamos no espello.

  Coido que somos  corvos,

pois vestimos de negro.

  Coido que  somos orfos,

pois quedamos sen “e(r)go”.

  Coido que somos xordos,

pois falamos por xestos.

          

             (***)

… que somos coma as árbores..!

Ulo seu fundamento?

… que somos coma as árbores..!

Que coñazo de invento!

                 (****)

  Se me chamades árbore,

chamádemo en secreto.

    (Rioderradeiro)

Sementa Olivos na pedra

(A Magdalena Olivo, tratando de recompensar unha devoción inmerecida)
___________

Pois gábasme a veleidade


Que late na miña esencia,


Pois lóubasme a vacuidade


Que me prologa a existencia;


Que a miña palabra incerta


Beba da feliz fontana;


De luz, de gracia e de saiva


Asolague a sombra amarga…



¡Sementa Olivo na area!:


No meu deserto de pedra,


¡Presto!, a fe que sanda e salva,


Benquerida Magdalena.
_

Ateigarme o corazón

(Ao dono de "la polla en verso" por ter elevado a RIODERRADEIRO aos altares do seu blog)

_

Non borrar o comentario

Coa goma da “polla en verso”;

Realzar no lado destro,

Coma un exvoto ou sudario,

Néctar do meu relicario,

Mel da miña libación;

Proclamalo inspiración;

Consagrarlle un santuario;

Predicar a devoción

Que colma toda ambición:

De ouropel glorificado,

Ateigarme o corazón.

_

axeonllo en octasílabos.

(Comentario no blog "la polla en verso")

Ben che sei que "a polla en verso"

ben merece endecasílabos

encadeados, zurcidos

por un poeta certeiro:

-dous cuartetos, dous tercetos-

catorce versos completos,

catorce versos moi finos,

aliñados e pulidos

confirmando o gran soneto;

pero, como son cateto

nas artes do sonetismo,

por palpadelas de cego,

O MMar-RIODERRADEIRO

debruza estes octasílabos.
_

Para pechares o inverno.

(Ao meu amigo -"Fidalgo" da Fonsagrada- Xesús García Fernández. Os dous sabemos ben  por que.)

Bon Fidalgo peregrino,

Malfadado pregoeiro,    
        

O vento, no fiadeiro,   
  

Xa foi tecendo o teu fío,

Velamen do teu veleiro,

Por navegares, barquiño,    
                               

Da Fonsagrada ao Cebreiro,   
                    

Coa chave que o cerralleiro

Sempre esquece no teu niño

Do recanto feiticeiro,

¡Meu coitado golondrino!,

Para pechares o inverno.
_