De popa a proa, abrazando bandeira.

  Anda o lecer enrolado en divisa,

gallardo en hasta alzada armando vela,

marcha marcial o mastro que revela

devezo de corcel, branca sonrisa.

  Anda a inflamar velame a doce brisa;

mete en cintura ao vento con cautela;

logra pasar ergueita a pasarela,

no escaparate andel, na hora precisa.

  A frecha aquela que en azul porfía,

o sulco aquel que procura ribeira,

en múltiples aneis -vaga roleira-,

  Vagancias estivais por regalía…,

campa á pracer,  lizgairo pola ría:
Cabalgas, corazón, nave senlleira,

  De popa a proa, abrazando bandeira.

                      (Rioderradeiro)

Ardente, así, na flor da floritura,

Ardente, así, na flor da floritura,

Pola clave de sol do veraneo,

A bóla de alcanfor pule himeneo,

Flamante en resplandor de singladura.

Potente, así, na luz de excelsa altura,
Órbita cenital de impar paseo,

Na moeda estelar colmada leo,

Concordantes no altar, xenio e figura.

Ardente, así, por canle que entrevera;

Potente, así, por sangue que se altera,

Inflada, así, en sazón, fragancia apura,

Bela flor de serán -vella envoltura-,

O nectar estival que desespera

Por berce maternal, que é sepultura.

(Rioderradeiro)

A ofrenda en combustión cando alucina.

    (Rioderradeiro)

  Chega o verán: calor que desespera

neste tramo inicial de vella andanza.

Xuño estoupou: consumouse a mudanza

de recargar con sol máis primavera.

  Chega o verán: delirio que xa impera

de abrente ata serán; nova esperanza,

encarnando ouropel e contradanza,

alanca a treu no tren dunha quimera.

  Chega o verán: un tempo que vacina

a condición humana de incerteza;

Xuño é viral: no matraz da impureza,

  Probar de corazón a medicina…

por ti, verán!, rebentarlle a nobreza

á ofrenda en combustión cando alucina.

 (Rioderradeiro)

(Rioderradeiro)

Esquece o canto cruel da cruz da tarde.

  Bela, pura, flamante en colorido,

fuches, vida, tan linda, primorosa;

enxordeces de fada vaporosa

expulsada do Edén polo estoupido.

  Un festín de pracer tan encendido,

fuches, vida, nun tempo, tan ditosa;

palideces en min, perla preciosa,

quebrantada en xardín tan florecido.

  Zuga da veta, vida, que aída hai vela

na faísca de luz que aínda arde;

fréalle o carro ao sol, que se retarde...

na malva-rosa astral da miña estrela.

  Consello convincente, non covarde: 
amárrate ao timón da carabela,

esquece o canto cruel da cruz da tarde.

          (Rioderradeiro)

Porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por ser mendaz, fanfarra e cacatúa,

muíño a remoer e pan de ausencia,

encanta virtual con tal potencia,

porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por non ter mans, nas mans da mente actúa;

ave rapaz, fecunda impertinencia,

xoga no andar, artella inconsistencia,

fonde en falacia esa potencia súa.

  Arma voraz, no soño sempre apura;

arma inveraz, a fame nunca a cura;
arma vivaz, fermento da palabra.

  Pinta sabor en verso cando labra

místico matinar:-Abracadabra!

-Ábrete, portalón, paso á loucura...,
prisioneira en poder da túa cor/dura!

                              (Rioderradeiro)