Brava punción enrabecha
o meu corpo asilvestrado,
o meu sangue ensarillado
pola paixón dunha mecha.
Abriu Cupido unha brecha
colosal no meu costado,
corazón convulsionado
destinatario da frecha.
Como o diaño é ferino
e chanta os dentes decote,
cumpre atizarlle garrote
de desdentar ao ladino.
Pois é estilete intestino,
rematoo con estrambote:
Santo remedio asasino!
(Rioderradeiro)
Cumpres, como cumpre á flor
perfumar cando é preciso.
Dache o corazón permiso
Partiu, cal tiña vivido,
sen perseguir a riqueza,
sen agardar regalía
dun Edén, dunha Utopía,
consontes co ser nacido.
Non sublimou a pobreza
nin a vestiu de enteireza,
coma ideal de partido.
Si, profesou a nobreza
de se abrazar co oprimido.
Non traizoou, non roubou,
non se humillou, non parou
-tivo esa cabal certeza,
fundamental fortaleza-
de loitar coma é debido:
MARUXA SILVA, firmeza!,
o teu valor preferido.
(Rioderradeiro)
