Cabe dilucidar causa perdida?

  

  Sucede o sucedido; non esqueces:

atrápate tormento introspectivo

e destapa do fondo dun arquivo

inconfesables traumas que padeces.

  Non te asañes contigo se estremeces

canto acochado tés para non velo;

desliga ese adival de garamelo

asfixiante e perverso tantas veces.

  

  A cada paso do periplo asiste,

de atalaia e fiscal desde a partida,

vingativo censor de alma homicida

que te xulga e condea a vivir triste.

  Vinculante papel? ¿Quen se resiste,

recalcitrante, a ver outra saída?

  Cabe dilucidar causa perdida?
O tempo de mal tempo se reviste.

      (Rioderradeiro)

Entre os sepultureiros do galego.

  
  Atinas con palabras exquisitas,

consegues relucir coma unha estrela;

quen puider alcanzar a túa estela,

Rosalía, con verbas tan ben ditas.

  Rosalía, que tempos resucitas

-Follas Novas, meniña de Cantares-,

pensamentos de nai, dos teus pesares

repousados na voz cando os recitas!

  

  Agora, fans de rito e de teatro,

que foran ben hostís e calumniosos,

agora, eses ruíns campan, raposos,

aproveitados lobos, máis de catro.

  Máis de catro lacaios, sen apego,

entre os sepultureiros do galego.

     (Rioderradeiro)

Se a mafia de poder mata por vicio.

(Wikipedia)
                      
  Máquina de matar está apostada

á espreita, puntual, naquela esquina,

desnuda, sen pudor, arma asasina

ao servizo de man dura, adestrada.

  Todo a rabia presta en punto de mira

e impresa previamente en cada bala

a razón principal de renovala

en propinco lugar cando lle tira.

  Está o rancor, represa de arrebato,

precipitando a prol do precipicio;

pretenderá aplacar roda, e rodicio,

perpetrando oprobioso asesinato?

  Imposible saber -falta en relato-

se póvora e puñal matan por vicio
ou para publicar o seu retrato.

     (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

A alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

  

  Sae Ambrosio da sombra cauteloso,

calza sombreiro, alanca presto atallo,

galopa en campo aberto en espantallo

a combater con saña en poderoso.

  Sabe Ambrosio cumprir voluntarioso

na candente batalla sen desmaio;

é soldado de tropa, en plan sipaio,

resistente ao puñal máis pavoroso.

  Ambrosio, vive Deus, como te admiro

e, sen embargo, como te desprezo;

rotiniario e ruín ata o atrezo,

praga o cheirume do teu fiel respiro.

  Ao socairo da sombra do sombreiro,

a alitose de Ambrosio é cancerbeiro.

         (Rioderradeiro)



(Wikipedia)

Meu amigo Domingos, transformado.

  Da horizontal, onde prostrado estabas,

á vertical. O corpo apetecía

brincar do abismo da tetraplexía

ergueito e ben lanzal. Pero soñabas.

  Pero soñabas que recuperabas

rotinas, camiñar, a regalía

de disfrutar das pernas cada día.

E, de repente, preso, despertabas.

  Despertabas tolleito, quebrantado,

mozo que foras bravo, ben cumprido,

á condición de escravo reducido,

a cadeira perpetua sentenciado.

  Rompeches ligaduras, sublevado;

porque de intelixencia ías servido,

meu amigo Domingos, transformado.

 (Rioderradeiro)