e perde a praza Palmira.

  Das oito ás tres, a diario,

no verán, a noria xira,

goza de lindo ideario:

laboura, apura en horario,

polo traballo respira,

e cando estío retira

o calor do calendario,

porque o xulgou necesario,

cae o telón da mentira;

arriba outono, calvario!,

recolle a folla e conspira:

ou redúcelle salario

ou remata algún sicario,

e perde a praza Palmira.

         (Rioderradeiro)

que na entreperna é recanto!

  

  Funambulista en andamio

con veleidades de artista,

pardarego trapecista

de soñador polo aramio.

  Desbocado centinela,
como alguacil da esperanza,

cos ollos bravos avanza

buceira e morro en xanela.

  Ventrílocuo -ciencia infusa-

en sánscrito, baixo manto, 

co Manco aquel de Lepanto,

con Quevedo e Villaescusa,

requintado en esperanto,

relambido en lingua ilusa.

  Como cala e como acusa!,

que cara dura, deus santo!,

como ataca a cornamusa,

que na entreperna é recanto!

      (Rioderradeiro)

Plantaran lume... ata ao mar.

 

  Bombeiro bota a voar,

elevando destramente

un “canadier” dependente

dunha cana de pescar.

  Nave cisterna, no ar,
verte do ventre semente;

do feito, seguidamente,

rompe, chuvasco, a chorar.

  Viñera vento soprar
nunha faísca inocente
que, chamizo impertinente,
dera en dardo, en perpetrar...

  Mil lapas desenfreadas,
fauna e flora desoladas;
-combustible-comburente-
piromancia secular...

  Só conciencias deturpadas,
só demencias desatadas,
na Galiza, tan paciente,
plantaran lume... ata ao mar.

          (Rioderradeiro)

decote en Pedriña Alta!

Sobor  da mesa, mantel

en Serres, onde Barral

montara a monumental

que  foi torre de Babel…

¡Viva Albariño, Condal,

nobre Ribeiro sen falta!

¡Viva a sardiña que salta

da brasa á boca en mortal!

¡Viva o menú  señorial

que en poucos euros resalta!

¡Viva ese trato cordial

decote en Pedriña Alta!

(Rioderradeiro)

Da folla á calcomanía

Verde, ben se pode ver,

planta botada a perder;

con esta fotografía

resaltas mercadoría

-mazaroca ao parecer-

que o bo senso ha de esconder,

pois a moral debe ter

con candado a plusvalía,

non poxar a regalía,

non propalar puntería

nin disparar a pracer;

porque produce ardentía

e propaga  padecer

no manacial do querer;

porque causa unha avaría

desleigado acometer,

debruzante fantasía,

-o pé de millo ao poder!-;
anda recibo en deber
da folla á calcomanía.


Machismo de porcaría,
pola cara, malmeter.

(Rioderradeiro)