Mergullando en mar, ladina.

Bota e reflota no aire,

devota da nube albina,

por tobogán con donaire

da man do vento patina;

a gaivota bailarina

conclúe ballet -¡desaire!-,

mergullando en mar, ladina.

   

    (Rioderradeiro)

Os ollos que golosos te admiraron

    
   Os ollos que golosos te admiraron

e están presos en ti desde aquel día;

os beizos que acadaron regalía

e deses beixos teus se alimentaron;

   O peito, adolescente apaixoado,

a remansar no gozo algarabía;

o corpo, tan audaz, pura ambrosía,

a gorentar o tempo indo apurado.

   É triste comprobar que a vida pasa

baleirando caudal pola derrota;

iluso vindicar no río a nota

que, acorde, capital, brinda, transpasa.

   Incauto corazón, bravo na brasa,

ser carne, ser carbón: mártir mascota.

   

      (Rioderradeiro)

Ao PICO xograr de Esteiro (in memoriam)

   Non coñecín á persoa,

albisqueino en personaxe,

recoñecinlle a liñaxe

que no escenario é coroa.

   Prorrompo aplauso arestora:

limpo, levián equipaxe;

replique o eco a mensaxe

da "Galizaland" señora.

   Rindo sentida homenaxe

a XOSÉ MANUEL OLVEIRA

GALLARDO, voz mariñeira

dunha adestrada oleaxe.

   Muradáns, falta o veciño

de Breogán compañeiro,

caeu telón, xa adiviño…

   Ao PICO, xograr de Esteiro,

noutro papel, manseliño,

maxistral, máis verdadeiro.

   (Rioderradeiro)

Ai, ferida!, esta dor que meina oculta,

   (Petroglifo da Laxe das Rodas, na Eiroa, en Louro-Muros)

(Cargamos co peso de tódalas

ausencias da tribo. Somos

fundamentalmente memoria…)

  Ai, ferida, esta dor que meina oculta,
persistente imprimirse en pena inculta,

agrandando gravura que é sentina!;

ai, a espada, impaciente e sibilina,

que te marca, te amansa e que te ausculta,

para sempre, na campa, clandestina!;
ai, pegada tribal, celta..., e latina,
na EIROA loureá, xurisconsulta!

        (Rioderradeiro)

     (Petroglifo da Laxe das Rodas, na Eiroa, en Louro-Muros)

Na mesmidade encrequeno.

  

  Pensa o calor que conteño

amordazado, inseguro,

que por combustión deveño

tizón de verde en pau duro.

  Dime a razón que me empeño

e o corazón que me apuro

en derribar este impuro

mastro falaz clavileño.

  Ninguén me di que son novo,

ninguén me di que son neno,

ninguén me bota en cumprido,

nin como esmola, un aceno…

  Se desbordo ardor, son lobo;

se dobrego peito, empeno

maduro…, vello…, aflixido…;

na mesmidade encrequeno...

  Por se do xerme renovo

 vigorizado, e sereno.

             (Rioderradeiro)