Redondillas
apestadas
engarabella
Clemente
nun
corrido impertinente
con
palabras apañadas:
Escoita o vento o teu nome
da boca do sentimento,
baila na brisa argumento,
nun suspirar se consome.
Non confundan camarón
no canto de pór centola,
langostino en vez de orola,
ameixa por longueirón.
Que non vos pida perdón
quen roubou do silabario
tres follas do calendario
para escribir: posesión!
Dinlle caseiro a Ramón
por casar con Micaela,
á irmá del dinlle Candela
porque lle ladra á ración.
Prohibido á denosiña
conversación co coello,
prohibido no cortello
deitar co gato a galiña.
Canto me doe este fillo!
A boroa non ma dan,
para unha peza de pan,
moitos ferrados de millo.
Anda
o cabalo embridado
recriminando
ao xinete:
-Descabalga,
Xoanete,
e tourea
de contado!
Brando
verdor pola braña,
bandeira
ao vento bracea;
vicioso
quen saborea
o sebo
calvo á cucaña.
Desterrado
o seu cariño,
relambe
descariñado
o corazón despiadado,
venerando
o seu corpiño.
Por unha fecha de viño
cambiase queixo á merenda,
a gorxa del recomenda
abrir gañote ao groliño.
De
uniforme de campaña
pasa
a vida meditando;
alento
vai tributando
devolvendo
a mala saña.
Garde
esa gaita, Miguel,
que
non lla toque Elisenda;
baile
a muiñeira Rosenda,
á grileira, Rafael.
O sangue azul do can dela
non
o aparenta o papel,
apoia
a pulso o pincel,
alporizada a cadela.
Vós
de aí e nós de aquí,
xuntos,
anque separados,
temos
os ollos blindados
con
caspa do “pedigrí”.
(Rioderradeiro)
