De vacuidade sen tara.

  

  Co peso cargado, enriba,

teño as costelas baldadas

e as costas desbaratadas

de soportar diatriba.

  Levo esa pena cativa

e na gorxa, destonada,

a esperanza destrozada

de destragar a saliva.

 

  Quen son eu? Por min pregunto.

Vexo no espello trasunto

que me interpela e compara.

 

  Fai o sufrir contrapunto,

porque o devir avultara

a sombra que te enmascara?

 

  Cavilo sobre este asunto:

son o meu propio presunto?

Non o sei. Precipitara?

 

  Co peso cargado, enriba,

levo esa pena cativa

que, decontino, dispara.

          (Rioderradeiro)

Calendario en Clavileño.

As fotos son coma o traxe

Que te viste e te amortalla,

Son por fortuna esa talla

Onde forxar homenaxe.

Gardas o tempo na imaxe

Se cadra porque deveces

Vivir a vida máis veces

Na invocación da paisaxe.

Percorres con teimosía

Fecundo alfoz de deseño,

Entras no azul con empeño,

Trafegas de travesía

E divagas por badía

Cabalgando un Clavileño.

(Rioderradeiro)

Compre a balanza ao pirata…

(Wikipedia)

De traballo en tropicón,

Rompéronme o corazón

Tantos viaxes de oblata

Como pedía a función;

A conciencia intemerata

De rosario e contrición

Conseguina en oración

Contando as doas de prata.

 

(Wikipedia)

Esta nosa profesión,

¡Mala centella, que ingrata!;

Porque eu fora de excursión

Gastando un “kirieleisón”,

Sofro afronta e mais traizón

E fai comigo fogata

A prensa que disparata

Por me apartar do sillón.

En nada envexo a Garzón,

Pois xa perdín a paixón

De latar e dar lata

Pola miña salvación;

Andes de estirar a pata,

Deixo o poder que me mata,

Voume cobrando a pensión…,

¿Teño ou non teño razón?

¡Fillos de pita barata!,

Garde eu na casa o balón,

Que remate o meu baldón,

Poña ollo en parche outra rata,

Un gato con pel de gata

Que administre senrazón,

Colla o testigo un felón,

Compre a balanza un pirata…

E redima disfunción

Cunha ración de piñata.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

No manancial da lembranza.

  Foi, no CARREIRO, disparo

na procura da fermosa

nena que fora ditosa

fronte ao NEIXÓN. Como avaro...,

  bebeu da FONTE do FARO

auga fresca e licenciosa;

tornou, por boca viciosa,

en secura e desamparo.

  Aquel tempo enfebrecido

deixoulle o peito prendido

do punto infiel da balanza;

  ten insensata esperanza

de ver saciado o sentido

no manancial da lembranza...

  do seu corazón curtido.

       (Rioderradeiro)

Co lume por talismán.

( Festa de San Xoán, obra de Jules Breton.)

  Elas son, coma doncelas,
raíñas das cacharelas

que despertan talismán;

medren de présa benditas

as chamas sempre malditas

polas queimas do verán.

  Ábranlle a porta ao serán,

as nenas xoguen sen saia

por San Francisco, na Praia,

con donaire muradán.

  No meu corazón cristián,

MonteLouro, ti palpitas,
do Olimpo, ti precipitas

laradas de San Xoán.

               (Rioderradeiro)


(Foto de Manuel Lago Álvarez)