LONGARELA, fluvial, tan mariñeiro...

  Paga en prata cabal o seu camiño,

pasantía en peaxe..., auga doncela

recollida por canle a cantarela,

devolta por rodicio en remuíño.

  Colle impulso, profesa longa arela,
devoto mendicante peregrino;
invocando aos finados decontino,
pois VILARES mantense en sentinela.

  Busca Axito, respira, e baixa á Braña,
á Lagoa-funil, brinda ao cruceiro:

borboriña oración, verque no Ungüeiro...,

  Convencido en seguir Santa Compaña

no balbordo limiar, que ben se apaña

LONGARELA, fluvial, tan mariñeiro...,

  Müiñeiro do mar con tanta maña.

       
            (Rioderradeiro)

Alucinarlle o corpo á muradá.

  Esta gaita grileira como aviva

degoiros de romaxe ao pór na festa

punteiro, fol… A man como se apresta

a peneirar os sons, caritativa…

  Cornamusa cordial, corporativa,

abrente manancial, como desperta

nos pés da bailadora en danza experta

que en canto ao corporal é curativa…

  Porque a gaita convence á ribeirá,

alborozada, amosa no aloumiño

axustado corsé, chambra rumbosa;

  A saia salientada vén frondosa

e, concorde, cabal sobre corpiño,

bule, encrequena, efervescente está:

  Sabe a muiñeira, cando colle aliño,

alucinarlle o corpo á muradá.

                              (Rioderradeiro)

No mastro, ese farol en singradura.

  
  Pinta, pintor, provisto do teu arte,

o día de verán que te alucina;

prende, pincel, da estrela matutina

linda mañán de sol para embarcarte.

  Alza na nave a vela de estandarte,

arma timón -cubeta na sentina-,

alarga escota e cóbralla en bolina,

afronta mar maior para embargarte.

  Pinta, pintor, as vagas atrevidas

a bordo pola proa embravecidas,

chica a tilla de escuma asolagada;

  Alza na nave a voz, ceibe a poutada,
prende, pincel -que a noite negra apura-,

no mastro, ese farol en singradura.

(Rioderradeiro)

Escondido nas mentes máis severas.

  Asombro que sen sombras te reprimes,

finxes nas mans do sol outra mirada,

discorres con disfrace en madrugada

unxido da noitebra onde resides.

  Asombro que ao mencer tan só lle pides

contemplar nese espello a túa cara,

saca o teu arcabuz, tensa, dispara

co degoiro de armarte onde presides.

  Asombro que ata ás tebras desesperas,

temor! que armando espanto te sinceras

empeñado en dobrar sempre o perigo

  Fundamento da pena e do castigo,

horror! que en vendo angustia te aseveras,

penetrante, mordaz, como inimigo…

  Escondido nas mentes máis severas.

            (Rioderradeiro)

"Theatrical release poster" (wikipedia)

Leva no arado: “Abelleira”.

          

Das tres velas veleidosa,

Nun só mastro, a mariñeira

Labra o mar por sementeira;

Semella que a primorosa

Leva en arado: “Abelleira”.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)