- As mordeduras do tempo.

 Tal tristura trae o vento..,

sempre se lembra de min;

decontado cata invento

de tapares con carmín

as mordeduras do tempo.

  As cicatrices do tempo,

que non dá tregua á costura,

non as esconde a pintura

nin as borra o linimento,
pois prenden no pensamento.


  Semente de encravadura
sementada en tal fondura
ha xermolar ferazmente
na faciana, en preferente
disfrace..., caricatura.  


  Vive do froito, é seitura;
decote, por desalento,
viste de triste; é fermento
de tornar da zona escura;

é farol a súa armadura.


  Tal tristura trae o vento..,

sempre se lembra de min;

decontado cata invento

de tapares con carmín

as mordeduras do tempo.

                (Rioderradeiro)

Amortallando a luz dunha quimera.

  A tormenta de nubes xa quebranta,

a envoltura do tempo xa atormenta,

a  chuvia fai do vento ferramenta

a enfarelar a terra cando avanta.

  A fasquía da tarde, terca, aguanta,

tatexa e porfiante representa

desventurada luz sen vestimenta

que o mar maior deglute por garganta.

  Non hai repetición senón ocaso,

non hai perdón de graza nin retraso

do día que esgazou da grande esfera;

  Se a branca nube se tornou severa,

será porque o solpor firmou fracaso

amortallando a luz dunha quimera;

  Estertores de inverno en primavera.

                                (Rioderradeiro)

Debaixo do refaixo esta barreña.

  Debaixo do refaixo que atesoura,

abrolla o manancial que a sede ansía;

xílgaro tricolor calma ardentía,

pois zuga, pertinaz, da laga loura.

  Rebaixa do caudal, hora tras hora,

o prezo a descontar, sen garantía;

que é tempo baleirado, en regalía,

de abeberar ledicia en cada aurora.

  Enriba do lecer que se regala

habita aniñadoiro onde el manteña

a secura da voz; como se empeña,

para ser máis vivaz, en potenciala!:

  Promulga profusión de conformala:

relouca, alza a voar, finta, deseña...

  Pintasilgo, no canto, esta barreña.

  

                          (Rioderradeiro)

Prisioneiro en festín por alameda.

  
  Pode o tempo abrigar doente espera,

pode acaso seguir calado airoso,

pode iluso sentirse ata ditoso,

pode incluso vagar pola quimera;

  Que o candor do teu ser é poderoso
coma flor no xardín da primavera;

que o valor de vivir só persevera
coma alicerce en prol do primoroso.

  Que rebente, por fin, pel reprimida,

máis ardente o pracer, máis alma espida,

ventureira, veraz, crebando veda;

  Que agrande o teu querer, brindes á vida,

ao sangue redentor que a carne aleda;

que triunfe o corazón de canto enreda…

                              
                           ****
                       

  Cando abeberes nel serás benvido,

cando te albergues nel serás vencido
por narcisista espello en almoeda.   

           (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

No corazón malversada.

(Wikipedia: Picasso)

  Torna a medrar cando parte,

perfuma fogo prendido;

xa armara lume Cupido

dun frechazo, ao dispararte.

  Tenta deterte, adorarte,

desventurada, adquirirte;

e, pola brava, invadirte

co seu querer devorarte.

  A chama remata a rima,

reprega a parte inflamada,

fumegante o nó da estima.

  Cinsas, terra devastada,

desolación...; tanta esgrima
no corazón malversada.

                (Rioderradeiro)

(Wikipedia: Picasso)