Pór raxo en berberecheira.

  
  Brioso o forzado arrimo,

amansado na moldura,

o vimbio abrazou feitura

de regazo e de agarimo.

  Xa cesto, ostenta balocas,

allos, cebolas e grelos…;

mil ollos para comelos

á vista de tantas bocas.

  Inda non sabe a fogueira

se ha ser caldo ou caldeirada,

a corre ancora, abeirada
ao peirao da lareira.

  Pór raxo en berberecheira,

desempate en empanada.

(Rioderradeiro)

Fermento con ferradura.

  Entre o sentir e o soñar,

face / envés considerando,

vaise o tempo peiteando

co pente do teu pensar.

  Entre o ter e o trastocar

mazorcas do mesmo saco,

baixa, ás veces por buraco,

fariña sen peneirar.

  Se fornece sinatura,

á forza, encarna fisura,

xarampelo en pensamento;

  Despilfarra o sentimento
cando a fame ha conformar

na confusión da fartura;

  Entre aforar e aforrar,
enfatiza o fundamento 

fermento con ferradura.

 (Rioderradeiro)

En revivir süicida.

  
  Baixa, caudal, humillado;

a canle ponlle o visado

de primorosa avenida;

busca abreviar a saída,

posto que vén avisado

onde acadar a caída:



  No mar soterra a bebida

que ha devecer, embargada,

ser chuvia; logo, embriagada,

presta a fraguar outra vida.

  Por revivir enseguida,

o río labrara en vea,

plantara en suco esa idea

de contumaz suicida.

    (Rioderradeiro)

Toca á forza afinar, tirar do fío…

          

   Eis espiña a zugar sangue do foxo

da palma onde aferrou franca subela

verde, brava invasión, sen sentinela,

perpetrada na man refén do toxo.

             

  Debullados ramallos e carozos,

os pétalos, chorimas rebuldeiras,

desfalecen, deslocen as toxeiras,
denudan, demudados azos mozos.

 Gota a gota, pingara aquel feitío

de folerpas nutrindo, e vindo a menos,

bafaradas de alento sobre acenos
por se deitar no chan do brando estío.

  Fin da farsa en finxir que somos nenos:

toca á forza afinar, tirar do fío…
da espiña definida, en desafío.

(Rioderradeiro)

Para logo, do azul, desenfundala.

  















  Senlleiro remador, tapizas sombra,

vogas, limpo labrar, co mar de cara,

solpor que te prendeu xa non repara

neste teu calcetar tecendo alfombra.

  Senlleiro remador, foxe penumbra

cando asalte traizón, porque tén vara

de castigar sen dó, se te acapara

a refrega final que te deslumbra.

  Meu remador, na tarde deslucida,

en mar maior, por noite desvalida,

vogar co vento en borda é rebentala,

  Meu remador, nos cons atormentala,

a vida a confiscar para afundila,

como espada, no mar; pois afincala

  En pélago, se cadra, é confundila,
para logo, do azul, desenfundala.

 (Rioderradeiro)