Levantade telón, palco, e platea.

  

  Outra inflexión solar polos coídos,

arqueiro do vivir, vés disparando,

da prisión do candil vés liberando

vagalumes de luz empedernidos.

  Dardos de envelenar esparexidos,

puñaladas na pel vésme empurrando;

socavados na fe, vésme explorando

recantos corporais controvertidos.

  Este fantasma meu, fatuo na idea;

este meu pedestal, preso en cadea;

esta estatua de sal, falsa e mezquiña,

  Malfadada de seu, cega, apoupiña …

espantallo que eu son, salta, sortea,

espreguiza, por fin: anda..!, camiña..!

  Levantade telón, palco, e platea.

    (Rioderradeiro)

.- Manter ben vivo o relato.

  FE, debuxar, tralo estrés,

a sombra do teu zapato,

tapar con fume o burato,

comungar puro alegato;

subido á punta dos pés,
vestido en pel de marqués,
empeñado autoboato,

decretarlle un sirventés,

pluscuamperfecto o formato,

a este "turista de ornato"
que entrou na Pedra, ao barato,
confundido, como ves... 

  Endomingado e cortés,

virtual vello Berbés,

voltar!, baixar do retrato,
vertebrar o sindicato
cunha maleta, ou con tres,

rebaixando “O Corte Inglés”.

 FE, debuxar, tralo estrés,

a sombra do teu zapato,

tapar con fume un burato,
confundido, como ves...

  Manter ben vivo o relato,
contar dereito ao revés...,

  Pola face e polo envés.

    (Rioderradeiro)

Roldana que enrola en frío.

(Wikipedia)

(Wikipedia) 

  Engorda a madeixa en frío,

pula a tarefa empurrando,

porfía a corda apurando

roldana que enrola o fío.

  Amosa o sol sobre a ría

un debruzar barbanzano,

sementa o vento tirano

un vendaval de ardentía.

  Santificar insolvencia

nunca sobre espello vin

nin tampouco apercibín

inmaculda impaciencia.

  Se, cuco, empoleiras niño

sen pegas, ou con fianza,

ladino pagas confianza

da purga, cuco, cuquiño.

  Roldana que enrola o fío

porfía a corda apurando,

pula a tarefa empurrando,
engorda a madeixa en frío.

(Riderradeiro)

 
(Wikipedia)

Compás de marear, rosa imantada.

  Mimosa, fronte ao mar, cingue de albura

a prezada altivez cando engalana;

tributa en celestial, campante, ufana,

inflamada de luz, preme na altura.

 Inflamada de luz, presa, e segura,

fala, na robustez, responde, humana;

non logra comprender cando, louzana,

torna, no ornamental, de sepultura.

 A rosa, caravel que a tempo activa,

altiva e, con razón, desconfiada,

pregúntalle ao solpor pola deriva;

 A rosa, sen saber, vai de arribada

a bordo dun batel; devén cativa

dos remos da ilusión, engaiolada,

 compás de marear, rosa imantada.

 (Rioderradeiro)

Evocada en arpón coma unha espada.

  Senlleira a nave, a proa remendaba

a plenitude en mar que pervertía;

senlleira a nave,  adversa percorría

malversando a paixón que procuraba.

  Senlleira a nave, o vento rebentaba

máis designios do azar que travesía;

senlleira a nave, en vaga estremecía

a verga de babor cando apuraba.

  Senlleira está, sen vela, desvelada

no pranto en leixaprén dunha cantiga,

a nave, en furacán desenvaiñada,

  Afincado o perfil coma unha intriga,

senlleira e seminal coma unha espiga,

evocada en arpón coma unha espada.

(Rioderradeiro)