Compás de marear, rosa imantada.

  Mimosa, fronte ao mar, cingue de albura

a prezada altivez cando engalana;

tributa en celestial, campante, ufana,

inflamada de luz, preme na altura.

 Inflamada de luz, presa, e segura,

fala, na robustez, responde, humana;

non logra comprender cando, louzana,

torna, no ornamental, de sepultura.

 A rosa, caravel que a tempo activa,

altiva e, con razón, desconfiada,

pregúntalle ao solpor pola deriva;

 A rosa, sen saber, vai de arribada

a bordo dun batel; devén cativa

dos remos da ilusión, engaiolada,

 compás de marear, rosa imantada.

 (Rioderradeiro)

Evocada en arpón coma unha espada.

  Senlleira a nave, a proa remendaba

a plenitude en mar que pervertía;

senlleira a nave,  adversa percorría

malversando a paixón que procuraba.

  Senlleira a nave, o vento rebentaba

máis designios do azar que travesía;

senlleira a nave, en vaga estremecía

a verga de babor cando apuraba.

  Senlleira está, sen vela, desvelada

no pranto en leixaprén dunha cantiga,

a nave, en furacán desenvaiñada,

  Afincado o perfil coma unha intriga,

senlleira e seminal coma unha espiga,

evocada en arpón coma unha espada.

(Rioderradeiro)

No teu tear do existir.

                                 
                                           (Remedando, con devoción, a Fernando Pessoa)

  Fernando, duro insistir,
en permanente campaña;
endexamais foi fazaña
pactar, pensar..!, sen porvir.

  Enreixando o teu vivir,

preme -compulsión de araña-

un trasno de mala entraña,

antitético elixir,

que semella ser maraña

do teu tear do existir.

                 ****

  Plantar no verso beleza,
partir sen verbo a persoa..!;
un vate, con gran braveza,
habitaba en Ti, Pessoa.

    

       (Rioderradeiro)

Abriga a chama viciosa.

Abriga a chama viciosa,

No celme, sen cortesía,

Esa paixón caprichosa,

Contumaz, sagaz, melosa,

Do corazón tiranía,

Que é tallante en teimosía

Na proposición en prosa.

Ningunha pena que sande

Percorre senda escabrosa

Por flama que inflada expande;

Pula a pena primorosa,

Por moito que a prenda abrande

Da proposición máis grande,

Abriga a chama viciosa.

(Rioderradeiro)

Hei deixarme engulir ata a bandeira.

(Foto: Suso Fidalgo)

  Veño escalar pola faldra o teu monte

e no bico asentar perpetuamente;

quero levar hábito penitente

de anacoreta en clave Anacreonte;

  Veño saciar securas de horizonte,

a lle zugar o zume ao permanente;

quero, de graza, aquí, divinamente,

afianzar ninfa, ferida..., e fonte.

  Veño afincar no gran da sementeira,

no teu regazo o ceo resumido,

a casta prenda en flor casamenteira;

  Quero, pola paixón, ser redimido,

confirmado na fe pola fogueira;

pois por morar en ti, comprometido,

  Hei deixarme engulir ata a bandeira.



(Rioderradeiro)

(Foto: Suso Fidalgo)