- Todos no meu baixel…, proa á lembranza!

  Ai da pena ancestral que me repasa

e que me abre en canal e rompe en río!,

ai da empedrada dor do meu baldío

baleirando caudal que me rebasa!

  Ai, linda pedra lar, e berce..., e casa,

cordón umbilical e largacío!;

ai da mente en alerta a, decotío,

degraer, denudar alma na brasa..!

  Atávico sentir, culto de ausencia, 
proído en corazón, bela apetencia,
ai caracol!, perseguindo esperanza...

  Por capital, timón, mastro..., e mudanza,

reverdecente fe, brava impaciencia:

todos no meu baixel…, proa á lembranza!

         (Rioderradeiro)

Feneces, corazón, porque te encovas.

  

  Abur, meu corazón; pasas de esguello

pola peneira azul que te acubilla.

Adeus, miña razón, nave sen quilla

a mercé dun vaivén bravo no espello.                                      

                                        

  Abur, meu corazón, cinza en nobelo

coma ronsel do sol cando ensarilla.

Adeus, miña razón, luz que partilla

unha acendrada estirpe de escalpelo.

  Adeus das ilusións, brisas perdidas;

o gran pintor só pintou para alcobas

do velame do aquén velas cumpridas.

  Abur, miña razón, polas feridas

do ritual solar non te renovas:

feneces, corazón, porque te encovas...

  Por xermolar, talvez, en novas vidas.

(Rioderradeiro)

- E ceba, na espingarda, outra pirueta.

  Imponderable en ripios, o poema,
por fermentar nas tripas, amontoa

sen consultar co vento que a coroa

da inspiración insoportable aprema.

  Insobornable insuflador da flema,

procura ese oco de enquistar a loa

na inefable bocana onde empadroa

a voz irrefrenable do enfisema.

  Contas do capitán, por simpatía,

depón o noso bate dous cuartetos

á brava -anda sobrado de enerxía-;

  Respira, espadachín, preme espoleta

e perpetra, a florete, os dous tercetos

no SONETO floral da poesía…

  E ceba, na espingarda, outra pirueta.

                 (Rioderradeiro)

CARTUCHO anxelical que se inflamara.

  
  Albura sen igual, inmaculada,

loces carne mortal, ouro en patena,

a flama que se inflama e se refrena

no cáliz da paixón engaiolada.

  Albergas na prisión tan resignada,

o mastro ergueito, a brisa burla antena;

reflictes na brancura a faz da pena

da verga en vertical desenvaiñada.

  Como lle has apagar tanta quentura

se bebes sede ardente da secura?

Cobizas consumar a cruz ou cara,

pretendes perpetrar envergadura...

  Involucrando LIRIO en desventura.
Endexamais tal fame se fartara:

  CARTUCHO anxelical que se inflamara.

          (Rioderradeiro)

Cartas de navegar que rebentara.

  Do Mar Maior –de inconfesado brío-,

xorde arroaz, alanca, chouta ledo,

sulca pélago azul, con pulo, inquedo,

dorsal abandeirado en albedrío.

  Camiño do solpor, que é campa de navío,

se renuncia a gaivota ao seu enredo,
se o cormorán gaba o seu loito acedo,

vaga de fondo empurrará en bravío.

  Estoupa o bergantín -cen mil estelas-:

tres mastros, verga, foque, botavara…;

deglute, cruel, gorenta o que estragara.

  Sen desvelar designios nin tutelas,

o vendaval devolve, das tres velas,

cartas de navegar que rebentara. 

  O Mar Maior subscribe nas estrelas.

       (Rioderradeiro)