Queda a mañán de sol embarazada
de alento dun verán tan farturento,
de tarde e de serán contentamento,
e de noite xestante de alborada.
Queda na albura a dorna tan preñada
deste ventiño morno, ese alimento
que é semente de fol e fundamento
de veliña gaiteira aventurada.
Ai da abella do sol, a treu, libando
as notas de color e de quentura!
Ai da tilla e temón, da arboradura!
Os designios da luz, tan preferidos,
que o vento de solpor foi pór fiando,
"Lizgaira", "Avelaíña", deslizando...
pola tona do mar, polos sentidos,
nun corazón que adorna os apelidos.
(Rioderradeiro)
