Sempre, vermella ou murcha, a rosa gaña.

  A rosa, que escintila, entorna a saia,

demuda a tez de cando foi doncela,

e cambia, e murcha aquela cara bela

coa palidez do tul cando desmaia.

  Canto aquel amencer que tanto asombra;

canto comparecer, tanta mudanza;

canto o seu demudar, tanta esperanza;

canto ese encrequenar, tatuando alfombra.

  Atesoura a corola unha ferida

na rosa de algodón cando engalana

de peregrina luz que vai vencida;

  Á rosa en velatorio consumida,

ás portas do solpor que se empantana,

ofrécelle o serán campa cumprida...

  Na roseira do mar, que é soberana

dun novo alborexar en nova vida:

sempre, vermella ou murcha, a rosa gana.

        (Rioderradeiro)

Con meu pai, miña nai: Santa Compaña!

 Por me alcanzares, pai, chamas ben duro:

por me dicir mellor canto me importa,

petas polo aldabón da miña porta,

sen as trabas mortais,  falas seguro.

 Por me arroupares, nai, traes, de apuro,

un divino elixir que reconforta,

bálsamo en corazón que me reporta

en ti resucitar no amor máis puro.

 Ai, meu pai!, miña nai..!, que comenencia

de me amparar en vós na cruel campaña

de envellecer coa pel do mal de ausencia!

 Ai, miña nai!, meu pai..!, canta clemencia

se me a/gardase o gume da gadaña

con meu pai, miña nai: Santa Compaña!

               (Rioderradeiro)

Contaminar a rosa o meu poema.

Primaveral a luz engaiolada,

En fresco enraizada na figura,

Presto pincel pintara sen pintura

Nos pétalos da rosa perfumada. 

Primaveral a rosa en luz galana

Dos cravos e da cruz prenda segura,

Presto pincel prendido en galanura

A se inmolar no cáliz, soberana;

Os teus pétalos, rosa, son diadema

De atar e desatar pola angostura

Dos sépalos a prol dunha patena,

Son un canto floral á fermosura

E relanzos de ardor dunha alma en pena;

Probado está o amor con máis loucura:

Contaminar a rosa o meu poema.

(Rioderradeiro)

Sabor da túa pel, pomba bravía.

  Un só dedo da man polo barbeito,

pola ribeira, ao mar da túa estrela.

Anque me digas: non!, quero aprehendela;

nunca renunciarei; burlo o teu peito.

  Un só dedo da man rozou, de feito,

o manancial onde habitas, doncela;

polas regras do azar, á tarabela,

xa o dedo adiviñara campo estreito.

  Un só dedo da man, no acantilado,

tatexo navegante, igual vixía,

apoupiñando vai pola badía...,

  Mostreiro, en ademán de apostolado,               
a andar e desandar polo sagrado

sabor da túa pel, pomba bravía.

          (Rioderradeiro)

Onde o reloxo denegou máis horas.

  Milagre, noite, o sol cando o xermolas

dunha paixón de estirpe embarazada;

bríncas deusa do amor alborozada,

e dás luz e calor que non controlas.

  Primaveral candor polas corolas

das flores que iluminas de alborada,

tizón de brasa en brisa ben labrada,

lisura do verán na voz das rolas.

  Corazón do verán, por que te ancoras,

se te sabes, sen flor, carne cumprida;

se te sabes serán, senda esquecida;

  O tempo xa xogou carta que adoras 

de retornar de pé da despedida

no xogo singular desa partida;

  Porque o reloxo denegou máis horas.

(Rioderradeiro)