sábado, 18 de setembro de 2010

Comprace o corazón do mar de fóra.


  A luz que esgaza a treu polos coídos,
a sarta de arneirón que engarza a pedra,
pontifical tiara que embebeda
refachos de ilusión polos sentidos.

  Refachos de candor embranquecidos,
ese lagarto arnal polas devesas,
sarampelo ancestral das mil cabezas,
retablo de toxais ennobrecidos.  

  A luz maior, revolución da vela,
navega nun corcel pola marola,
adiviña o pincel a lei do día,

  Dá palabra de honor á primavera,
nos retallos do sol sacia a ardentía,
comprace o corazón do mar de fóra.

(Rioderradeiro)

domingo, 12 de setembro de 2010

Non te podo apelar nese apelido



  De canto ben se me outorgou, badía,
son quen de che ofrendar ata o alento;
non debo denudar o pensamento
por non cobreguear como unha anguía.

  Son quen de dar dobrada esa medida
de canto ben precise o teu contento;
por non lle despertar mal xenio ao vento,
non o debo abrazar pola ferida.

  Non te podo prender polo meu fío,
se a mala fe profesa paranoia,
se a ti, RÍA DE MUROS, din de NOIA

  -recanto marxinal para navío-;
non te podo apelar nese apelido,
por non caber “O Traba” na tremoia...

  dun mareante á carta, confundido.

(Rioderradeiro)

segunda-feira, 6 de setembro de 2010

en cada flor os pétalos regalan




Costa tanto tornar polos teus brazos
Que o sangue conxelou na indiferencia;
Se en fría carne non arraiga a esencia,
Imposible volver polos abrazos.

Costa tanto quentar os vellos azos;
Das cinzas consumadas na fogueira
Endexamais xermola sementeira;
¡Como resucitar no teu regazo!

Pois pura dor é pura fantasía,
Pois puro amor é fráxil flor dun día,
A dor, a dor só co querer se apaga.

En cada flor os pétalos regalan
A libación dunha contrapartida:
Sempre o amor con máis amor se ampara.

(Rioderradeiro)


sábado, 4 de setembro de 2010

A gaivota garante peste e lío.



Algareira, arrogante ao lagarteiro,
A gaivota vixía o panorama;
A gaivota practica a fe profana
De converter o mundo nun lameiro.

Abandeira a gaivota ao mesmo clero,
Ela acaudilla o pacto na atalaia,
Ela acubilla o lance e maila malla
Para engulir no cope máis ficheiro.

Non renuncia a “chorona” ao señorío,
Non abandoa o cargo no peirao,
Afervoa o febril gaivoteirío,

Garrapatea, empurra o arrepío,
Por confluír fervor con refugallo;
A gaivota garante peste e lío

Por se abonar á bicolor no pao.

(Rioderradeiro)


sexta-feira, 3 de setembro de 2010

Como camiña o merlo na silveira.

Sempre hei de andar pola luz acochado,
Hei de apostar e xogar escondido,
Hei de aprender do perder renacido,
E non darei por perdido o probado.

Sempre hei de andar pola luz amparado;
Hei de apurar, degustar devecido;
Hei de gastar, devorar o debido;
Devolverei canto me for doado.

Comprobarei na rosa aquel recendo;
A roseira pon flor a par da espiña
E aprisiona a mirada verdadeira;

Ensoñación, que a vida vai correndo,
Aventureira a man franca camiña,
Como camiña o merlo na silveira.

(Rioderradeiro)



File:Turdus merula -garden wall-8.jpg