novelo infatigable

  












  Ser e non ser; logo, recomenzar…

sermos algo ou alguén imaxinario,

e devolverlle á fonte o seu galano,

auga que endexamais pode tornar.

  Somos só corpo ou somos só un pensar,

patéticas pantasmas, espantallos,

entes no espectro dun papel pautado

ou leixapréns, cantigas de refrán?

  Vivir é fenecer tódolos días:

morrer e renacer noutra mudanza;

por recuar, o tempo corre, avanza…

  Novelo infatigable en xira-xira,

o seu fío tece, destece, e cala

a radical sabenza sobre a vida.

                         (Rioderradeiro)

Feliz serei na fe do teu regalo.

  Como hei facer para falar contigo

sen profanar ese sacro silencio,

outorgar ao meu soño o privilexio

de te achegar a conversar comigo.

 Como chegar a ti, por cal camiño,

sen frases, sen palabras, sen contextos,

sen transformar nos meus os teus desexos

de me acochares cos teus brazos vivos,

  De mil cantares, que mellor regazo!,

de endexamais espertar desa infancia,

de me apertar no tempo máis prezado…

  Felicidade en ti, que nobre causa!,

felicidade, NAI, verde esperanza:

feliz serei na fe do teu regalo.

(Rioderradeiro)

un NÓS: ti, MAR; eu, VENTO...

  
  Ou!, deleitoso arpón, crúa agonía,

cruel pracer cravado na consciencia,

ou!, amor, que, en agromando, alberga

no celme do seu ser punxente espiña…

  Discordante “iin/iang”, pugna intestina,

permanente loitar nunha alma inqueda,

contradictorio amor, doce cadea,

compañeira voraz: dicotomía…

  Atesourar amor a bon recado

require conformar, mudo e secreto,

na gaiola dourada o meu dueto;

  Logo, a cantar feliz e confiado

cantos de vida plena, por momentos,

e fenecer, e sentirse abrazados

  Ti e mais eu, nun NÓS: ti,  MAR; eu, VENTO…

(Rioderradeiro)

Goteiras de soportal.

  Croca de galo capado

no quepis dun capitán;

pedigree certificado,

o carimbo empoleirado

apadriña xeneral…

  Na testa do toleirán

acubilla, e devanea,

un firmamento de area;

e, baixo palio, en morea,

cortexo de carnaval...

  No campo competencial,

procesionando, capea,
en recargar se recrea,
almirante e caporal,
pola tolemia en cadea...

  Que, do secaño ao naval,
o bo fidalgo abanea:
goteiras de soportal.

          (Rioderradeiro)

Delegando no credo e mais no crego.

  Pois o serán me abafa e me aniquila,

non mingua a miña dor a madrugada;

o volcán do meu peito non se apaga

con mil palabras de millenta sílabas.

  Cada solpor, eu morro coma o día;

cada afogar a luz, deveño en nada;

por ilusión, vivo vida prestada;

por ilusión, quero soñar vivila.

  Non me sentín nacer nin me pregunto

se é lícito indagar neste misterio

con candidez de neno nun adulto.

  O corazón, que é brando, e rebuldeiro,

ponlle unha vela ao santo, outra ao santeiro;

préndelle lume, e lisca deste asunto…

  Delegando no credo e mais no crego.


(Riaderradeiro)