UNHA VELA

UNHA VELA

(“In memoriam”dos afogados na Costa da Morte –poboadores anónimos da miña memoria de neno -, simbolizados, aquí, na Cruz do Carracido, na Braña, en Louro, no alfoz patrio muradano.)
_______________________________________________________

Baixan do bico do monte

Nubes negras,

Pola Area Maior corre

Chuvia espesa ...

E o vento a romper nas ondas

Contra as pedras...


¿Por que este ano o inverno,
Tan depresa?



¿Vexo, ou máis ben adiviño,

Esa vela,

-A da Cruz do Carracido-,

Na tormenta...?

¿E o vento a romper nas ondas

Contra as pedras..?


¿Por que este ano o inverno,
Tan depresa?


¿Por que este ano, tan cedo,
Tantas penas?


(Vigo, 13-3-05)

TEMPO FUXIDÍO

TEMPO FUXI

  
  Levo a sombra apegada, aquí, ao meu lado

e un espello, na man;

un reloxo de area no meu peito

a verquer, gran a gran,

o debullar do tempo fuxidío

que amence e xa se vai.


  Morre o tempo na palma e no espello.

A sombra a onde irá?


   (Rioderradeiro)

PENSAMENTO

  Coma o voar da pomba,
voa o meu pensamento;
coma o voar da pomba,
coma o voar do vento.


  O pensamento leva
unha pena encostada;
o pensamento leva
ao pensamento á carga.


  Cando o día esmorece
no regazo da noite,
o pensamento voa
coas alas da morte.


  Coas alas da morte
voa o meu pensamento;
coas alas da morte,
coas alas do vento.


  Unha pomba encantada
voa cara ao meu niño,
o pensamento ledo
devén luz e aloumiño.


  A luz desa amencida
dalle cor á existencia.
Que fór do pensamento
afogado na esencia?


  Mais a luz é fugaz
e a noite segue á espreita,
suma de escuridades
da memoria encuberta.



 Eu ben quixer voar
sen as alas, lixeiro,
eternamente en voo,
máis alá do misterio...


  Máis alá do misterio,
transmutado en estrela;
transmutado en estrela,
sempre sempre luceiro...


  (Rioderradeiro)

PAISAXE NATIVA

  Un gorentar cos ollos,

a paisaxe nativa:

o Monte Louro, ao fondo;

Barbanza, enriba.


  En albiscando o mar,

proclamar a alegría,

triunfante o corazón,

no altar

da nosa Ría.



   (Rioderradeiro)

OS TEUS VERSOS SON NOSOS

OS TEUS VERSOS SON NOSOS
(Recordando a Antón Avilés de Taramancos)
____________________________
Xa non son teus os versos
Que soñaras;
Xa non son teus os versos,
Que son nosos;
Nosos son os camiños
Da esperanza
E este ceibe verdor
Da Galicia enmeigada.

Nas túas fantasías
Falaron as montañas,
Medrou o mar nas rías,
E aquela outra patria,
Por ti tan ben querida,
Adonouse da tasca,
A do Tapal de Noia,
Esa que te inventaras
Para acouga-los soños,
Como Ulises, na Itaca.

Nós, máis ricos agora
Coas túas herdanzas
No sitial da memoria;
Ti, capitán das almas,
A descubrir infindos
Horizontes en calma.

Xa profesas beleza,
A beleza sen mácula...
Nesa nova Galicia
Vas de Santa Compaña.

Nós, máis ricos agora,
E máis pobres, pois faltas.