Carne de candidatura.

(Calquera parecido observado na realidade local (e nunca mellor dito) é pura coincidencia)

  Hai guerras polivalentes

libradas sen armadura;

outras batallas son pura

ficción, subconscientes.

  Hai debates emerxentes,

salientando a parte escura;

quen dá metralla procura

accións consecuentes.

  ¡Ai dos santos inocentes

vestidos sen vestidura!;

¡ai dos vellos ingredientes

adubiando a calentura!

  ¡Ai, xabróns de sinecura,

confusión de deterxentes,

que pasan por reverentes,

porque exaltan manicura!

  Hai espantallos valentes,

carne de candidatura.

    (Rioderradeiro)

Amado arcanxo, guerreiro.

 (IN MEMORIAM de Manuel da Roura,
a quen, en vida, quixemos tanto, e el a nós
de igual ou superior maneira.)


  En verso limpo, lixeiro,
voa o poeta tan alto,
que se diría, dun salto,
transfigurado en luceiro.

  Transfigurado en luceiro,
luz perenne en peregrino;
vai tapizando o camiño
semente de pregoeiro.

  Semente de pregoeiro,
arado de campesiño,
leva labrado o destino
con compás de mariñeiro.

  Con compás de mariñeiro,
velas, drizas, equipaxe...;
nada lle falta; ¡que viaxe!,
amado arcanxo, guerreiro.


 (Rioderradeiro)

Nun papiro de cristal.

  Considerando a limpeza,
comunitaria cabeza
da Casa Consistorial,
para que ninguén o esqueza,
cómpre, en modelo oficial,
documentar nunha peza
a xesta por carnaval:

  Eis a historia requintada,
resumida e retratada
en placa... a carta cabal.

  Reloce -flamante espello-,
se non mirades de esguello,
o tellado do Concello
nun papiro de cristal.


   (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

Que o recibir sen dar xa rematara.

  A semente ficou como enclaustrada
en Vilares, fogar, tan de repente;
foi a terra eficaz, o recipiente
camposanto, saial, fin de acampada.

  A semente afincou profundamente
na soidade feroz que me espreitaba;
dura ausencia de ti; non a esperaba,
galopante, incivil, profusamente.

  A semente afirmou que xa cumprira;
imposible asumir que ela partira;
non fun quen de aceptar que me deixara.

  Non fun quen de aprender que se esfumara
egoísta vivir que antes vivira,
que o recibir sen dar xa rematara.

   (Rioderradeiro)

(Vilares, Louro)

Aquela tarde voltabas.

Antonio Rey‎.-"Aquela tarde de xaneiro voltaba con Antonia de Amira e 
puiden coller esta foto de San Xián de Torea-Muros. Saúdos dende lonxe."

  Aquela tarde voltabas

con Antonia, costa arriba;

por mor do tempo, apurabas

a memoria en carne viva.

  Altiva a flama da tea,

da propia carne a torcida,

eras cadea e candea

sobre a conciencia prendida.

 Quixera o diaño tentarte,

deixarte, ANTÓN, á deriva,

pór no teu REIno estandarte

de baleira alternativa.

 Non quebrantou o baluarte

unha bandeira abusiva.

 
       (Rioderradeiro)