Toca á forza afinar, tirar do fío…

          

   Eis espiña a zugar sangue do foxo

da palma onde aferrou franca subela

verde, brava invasión, sen sentinela,

perpetrada na man refén do toxo.

             

  Debullados ramallos e carozos,

os pétalos, chorimas rebuldeiras,

desfalecen, deslocen as toxeiras,
denudan, demudados azos mozos.

 Gota a gota, pingara aquel feitío

de folerpas nutrindo, e vindo a menos,

bafaradas de alento sobre acenos
por se deitar no chan do brando estío.

  Fin da farsa en finxir que somos nenos:

toca á forza afinar, tirar do fío…
da espiña definida, en desafío.

(Rioderradeiro)

Para logo, do azul, desenfundala.

  















  Senlleiro remador, tapizas sombra,

vogas, limpo labrar, co mar de cara,

solpor que te prendeu xa non repara

neste teu calcetar tecendo alfombra.

  Senlleiro remador, foxe penumbra

cando asalte traizón, porque tén vara

de castigar sen dó, se te acapara

a refrega final que te deslumbra.

  Meu remador, na tarde deslucida,

en mar maior, por noite desvalida,

vogar co vento en borda é rebentala,

  Meu remador, nos cons atormentala,

a vida a confiscar para afundila,

como espada, no mar; pois afincala

  En pélago, se cadra, é confundila,
para logo, do azul, desenfundala.

 (Rioderradeiro)

que te hei capar co cortante

  Provoca “o mellor amante”

na propaganda abusiva

ofensa ben agresiva

en disfunción importante.

  Pois non deixa alternativa

quen, de forma despectiva,

polo cartaz insultante,
agravia en caritativa...

  Falo que, inflado, levante,

xuro por Zeus, contrincante,

que te hei capar co cortante

dunha barbeira abrasiva.

  Sen barbeito e con secante,
serás vergallo... en cal viva,
eunuco sen perspectiva,
un linguateiro, farsante...

  Cabaleiro delirante,
por activa, e por pasiva.

       (Rioderradeiro)

.- Ter DOMINGOS DOSIL por argumento (IN MEMORIAM)

  Correndo estás, amigo, a gran altura

polo ronsel da estrela afervoado,

correndo vas, amigo, abandeirado

dunha mellor Galiza en máis ventura.

  Correndo estás, amigo, sen mesura

nin mentes de conter paso cansado,

correndo vas, amigo, apresurado

por empurrar estrela en singradura.

  Como a firmeza en ti foi valentía,

como a paixón, fulgor do pensamento,

como o traballo en ti foi fundamento...

  De lealdade, en fin, que convencía,

vexa Galiza en nós, por simpatía,

a grandeza estelar do teu alento:

  Ter DOMINGOS DOSIL por argumento
dunha Patria a vencer, por gallardía.

                       (Rioderradeiro)

Denego porque estou cego.

   Anque, para o caso, vivo, 

coma imputado, en prisión, 

acaudillo represión 

sobre rival redivivo. 

  Anque ese adival activo, 

presidiario abusador, 

cultivo en cárcere a dor 

da espada libando olivo. 

  Acaso porque me entrego 

á fuga de encadearme, 

rebelde escravo, a ligarme 

ao meu propio desapego..., 

  Non me empeño en denudarme 

nin tampouco en disfrazarme;
desdeño porque denego,

denego porque estou cego,

  Cego de autoanalizarme...
no alter ego. 

(Rioderradeiro)