De Adán, no Edén, cociñeiro.

Sestea o serán no azul,
Mais, como remata todo,
Traspasa a espada ese apodo,
Corpo servido..., e gandul.

Andan dicindo, papá,

Polos rueiros contando

Que o demo vai propagando

Conversación con mamá

Cando o limón foi, pecando,

Reconvertido en mazá. 

Prospecto do limoeiro

Pendurado dun cordón,

Noutra póla, retranqueiro,

Triplica interpretación

E reforza a confesión

Do cítrico verdadeiro

Que folla, por tentadeiro,

Como de/mostra o botón,

Preso en trama o tropezón

Compracente aventureiro

Ver/decente en corazón,
Orixina pracenteiro

Un pecado vinculeiro:

Puxou fervente o limón

Na maceira en conversión

De Adán, no Edén, cociñeiro.

Chouta Adela e chanta Aimar,

Tamén chouta Micaela,
Coma o limón que ao chantar,

Chouta no leito unha estrela,

Micidade a rebuldar:

¡Árdelle o eixo! ¡Can/dela…!





Sestea o serán no azul,
Mais, como remata todo,
Traspasa a espada ese apodo,
Corpo servido..., e gandul.

(Rioderradeiro)

No corazón vellouqueiro.

Beber a sede encirraba

Á fonte que repetía

Máis lume en piromanía

Do que o namoro enxergaba.

Beber a sede entrañaba,

Abeberando sequía,

Ter sedenta teimosía

De combustión que entregaba.

Desta maneira adiviño

Como has conformar, mociño,

Rebuldeiro en alborada,

Fermento en fogo artilleiro,

Tecida gula en lumeiro

Boca a boca en labarada,

Bebendo sede implantada

En corazón vellouqueiro.

(Riderradeiro)

MUROS leal, sen cancelos,

  Pensouno en Valdexería,

consultou con MonteLouro;

para investir tal tesouro,

levantou MUROS na ría.

  Quen puxo a pedra non quixo

no corazón pór muralla,

só resumir na medalla

dos muradáns canto fixo:

  Rúas de nomes pomposos

en rueiros portentosos 
na humanitaria; primores!

  Canta Oroso e Cruz de Pelos,

canta Baño e Miraflores,

campo de Cortes…, cantores!:

  Nobre, leal, sen cancelos,

MUROS triunfal, sen castelos!

                               (Rioderradeiro)

No peito, coma canguro.

  O corazón co que falo,

pragado de cicatrices,

pespunta tales matices

que alcanzan todo o que calo.

  Polo silencio intercalo

irrefreables deslices,

irredentos, infelices,

que ecoan polo devalo.

  Se calo, porque me apuro

a galopar contra un muro,

cabalgando en clavileño...,

  Psique viral, vacuo enxeño,

pois en comercio inseguro,
tralo demudado empeño...,

  Non aseguro o que teño

no peito, coma canguro.

           (Rioderradeiro)

 
(Wikipedia)

Cabaleiro…, e celestino.

Competir por esquirol

Só convence ao submarino:

Contubernia en caracol,

Periscopia en ollomol,

Pastorea en langostino.

Moralista libertino,

Ético irmán do charol

Tuneado no formol,

Subastado co porcino,

Comparado co caprino.

Casamenteiro do sol,

Cabaleiro…, e celestino.

(Rioderradeiro)