PEPA SESTAYO

Pedestal, Muros-Coruña..! ________________ Vivaz, reivindicativa, poliédrica mensaxe, proposición, maridaxe descarnada, en carne viva. Aquel florete-pincel quixo esgrimir, na linguaxe do corazón, a coraxe das mulleres sen cuartel. Certamente, atesourou talismán por testemuña: talante con quen tratou, talento no que compuña... Feminismo de plantel nunha dama con cartel... Pepa Sestayo trunfou: pedestal, Muros-Coruña..! (Rioderradeiro)

CARREXO COMICIAL: Tan piadosos, tan divinos..!

Tan piadosos, tan divinos..!

************************

Cariñosos, tan servís,

carreteiros, tan ladinos,

tan piadosos, tan divinos..!

Anda a dereita a pedir

esmolas ao proletario;

co sangue do seu salario,

serve a zurda o reprimir.

Pon o centro a confundir

vítima con vitimario;

faciana de santulario,

hisopo de competir...

Sinecuras ben xentís,

cabaleiros clandestinos,

calibrando os seus caninos,

baixo palio, xabarís.

Cariñosos, tan servís,

carreteiros, tan ladinos,

tan piadosos, tan divinos..!

(Rioderradeiro)

Santo remedio asasino!

Brava punción enrabecha

o meu corpo asilvestrado,

o meu sangue ensarillado

pola paixón dunha mecha.

Abriu Cupido unha brecha

colosal no meu costado,

corazón convulsionado

destinatario da frecha.

Como o diaño é ferino

e chanta os dentes decote,

cumpre atizarlle garrote

de desdentar ao ladino.

Pois é estilete intestino,

rematoo con estrambote:

Santo remedio asasino!

(Rioderradeiro)

CUMPRES, COMO CUMPRE Á FLOR

Cumpres, como cumpre á flor

perfumar cando é preciso.

Dache o corazón permiso

para desprender amor:

perfume de paraíso.

(Rioderradeiro)

- A Maruxa Silva García, benquerida curmá, IN MEMORIAM

   

  Partiu, cal tiña vivido,

sen perseguir a riqueza,

sen agardar regalía

dun Edén, dunha Utopía,

consontes co ser nacido.

  Non sublimou a pobreza

nin a vestiu de enteireza,

coma ideal de partido.

Si, profesou a nobreza

de se abrazar co oprimido.

  Non traizoou, non roubou,

non se humillou, non parou

-tivo esa cabal certeza,

fundamental fortaleza-

de loitar coma é debido:

  MARUXA SILVA, firmeza!, 

o teu valor preferido.

    (Rioderradeiro)

Do corazón dolorido.

       

 Do corazón dolorido.

*******************

A vaga rouba da area

o corazón debuxado,

o cozón traspasado,

de socate transplantado

no peito dunha serea,

pola frecha de Cupido.

No peito dunha serea

sen patria, sen apelido,

sen pe(n)sar no percorrido

dese ir e vir que solfea

no balbordo da marea

o corazón dolorido.

O corazón transferido

pola frecha de Cupido..!

(Rioderradeiro)

Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

cobizoso febril da fermosura,

adiviña á torcaz na arquitectura

da floresta, do río, da quebrada.

Sae ao campo, empurrando a madrugada,

o Fidalgo, sen galgo e sen montura,

atravesa regatos na espesura,

cazador sen carcás, sen espingarda.

Vén do campo; regresa, presumido,

ateigado de luz, de ecoloxía,

coa flor máis pequena e máis prezada

prendida do pincel da regalía.

O pertinaz do Suso anda metido

en replantar na Corte a Fonsagrada,

que é susbstrato mental, limpa pegada.

(Rioderradeiro)

Parabéns!, SESENTA E SEIS..!

 Brindando ao tempo propincuo,

vir ben labrada a feitura,

chegar a idade madura

legando os sesenta e cinco.

  Seres, señora, discreta,

tirar de folgos secretos,

gozar de fillos e netos,

teres a prole completa.

  Respectada nos "pixéis",

belida flor, rexe, rega

fragrancia que non renega 

de se expresar nos pinceis.

  Cumpres, francesa..., e galega 

-bicos abondos, na entrega-,

parabéns!, SESENTA E SEIS..!

(Rioderradeiro)

Van os meus bicos de proa!

 

  Ti dis que os mellores bicos

danse con lingua argadela;

confrontados cos tres picos

de secaño, e con cautela,

son caudalosos, conspicuos,

son pecadentos, oblicuos,

son de cine, e de novela.

Que perigoso é metela

e confiar noutra boca

que ata ao falar se equivoca,

co marisco e coa broa,

de palabra e de persoa,

e, sen embargo, a bravura

rompe no claustro a cordura

con, "verbi gratia", a fartura

máis linguateira: a da loa. 

  Lingua Galega, armadura,

firme peana, e coroa,

no teu padal, na quentura,

van os meus bicos de proa!

(Rioderradeiro)

A sacudir a banana.

 


  




  
  Pobre Rei, que se nos vai
cargado de contumacias;
pobre España, que adelgazas
de comisións e falacias;
pobre Corte Celestial
de aduladores, caudal
de conspiradores, mafias
da burguesía bonsai,
lacaios da aristocracia, 
pesebrismo policial...

  Canto a Sofía, esa nai
sublimada por bocazas,
subliñada polas masas;
canta inxustiza se fai
con ela, fiel nas desgrazas,
sufridora en "verbigracias"
do prófugo samurai,
espello de democracias.


  Rumbo a Abu Dabi, a Dubai, 
República Dominicana,
a se engolfar de nirvana,
de bourbón, de kalisay,
de serrallo, de badana,
a sacudir a banana?


 (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Viravoltas de maxín.

  












  Reliquia de Portosín,
RÍO NOVO, este delfín
varado contra criterio,
descarnado, torto, serio,
no peirao, "de postín"..!

  É pirata, galopín,
na campa do cativerio,
humillado, en cimiterio
muradán, no boletín,
de costas ao ministerio..!

  Carnaza doutro botín, 
debruza xa no improperio:
ai chatarra, ai perruquín,
ai ponte do bergantín
sucumbindo a novo imperio..!

  Desbordante maxisterio, 
denuncia imaxe misterio?
Viravoltas de maxín...


            * * *


  Revoltas no maletín,
cartafol dun hemisferio.


   (Rioderradeiro)

A base de fantasía.

(Wikipedia)

  A serpe.- "... É que Deus sabe ben que o día en que comades dela, hánsevos abrir os ollos e seredes coma Deus, sabedores do ben e do mal..." (Xénesis, 3, 18)



  Omnisciente Satanás
-escenario da palestra-,
de esguello, desde a fiestra,
catando adiante e atrás.

  Baixa en reptil, maquillado,
na procura da muller,
inocente en comprentender 
que ese reptante é malvado.

  Doce veleno, en maná,
brinda a culebra en mazá,
aquel manxar prohibido;
comunga Eva co marido
a ofrenda que o demo dá:

  Froito foi saber que había
no mundo dor e miseria
e un bocadiño de leria
para endozar a estadía
a base de fantasía.

  (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Con lazos de primavera.

(Wikipedia)
                                               "Cuánto gozo a la flor deja
                                                               preciosamente la abeja".
                                                                  (Jorge Guillén)
               
  
 Como amansar a pantera
perpetradora  de agravios!?;
como amarrarme aos teus labios
con lazos de primavera!?

  Con lazos de primavera,
libre de fardel medoño,
livián nas alas do soño
que anxo do soñar prendera. 

  Que anxo do soñar prendera
adival de nobre abrazo
adestrado en novo trazo
que o corazón aprendera.

  Que o corazón aprendera
a latir máis lealmente,
a sentir máis xentilmente
cando a pulsión desespera:

  Ben amansada a pantera
perpetradora  de agravios;
ben amarrado aos teus labios
con lazos de primavera.

  (Rioderradeiro)


(Wikipedia)

Cataratas!, pastorela,

 

("Elisany Silva, la joven más alta del mundo paseando con su novio...  )

  Dous metros ben empregados
en paisaxe corporal;
os membros coordinados
coa paraxe capital.

  Silva!, que é Silva apelido
florecente -é natural!-,
transplantado e recollido
en bikini -é virxinal!


 Ergueita, coma gacela,
desfila por pasarela
co seu moneco da man ...,

   ben garboso este galán,
riquiño!, grácil doncela,
porque a paixón puxo nela...

  cataratas!, pastorela,
en cantiga de refrán.

  (Rioderradeiro)

CORONAVIRUS -canseira!-

  
  Na trincheira do balcón,
resistente ante epidemia,
pasos pautados, pandemia
purgada en bandoneón.

  De noite, catre a carón
da fiestra, onda soleira;
a destra na faldriqueira,
a zurda na contrición.

    
               **

  Sicario, este camaleón
disfrazado en catarreira,
actúa de tal maneira,
que enfebrece o teu colchón,
que dispara o seu ferrón
sen reparar na fronteira,
no salario, na pensión,
na idade, na condición,
na ceifa, na sementeira,
na meta da túa carreira...

   
  No tocante ao corazón,
reclama a contribución;
CORONAVIRUS -canseira!-
mete man na túa carteira.


               ***


  Na trincheira do balcón,
resistente ante epidemia,
pasos pautados, pandemia
purgada en bandoneón.

  De noite, catre a carón
da fiestra, onda soleira;
a destra na faldriqueira,
a zurda na contrición.
 



                 ****

  O tango, que é fanfarrón,
ofrece máis pulpo á feira.


             (Rioderradeiro)

Ser forma..., e ferramenta.

(Wikipedia, Toulouse-Lautrec)


  Óllame cos teus ollos
de ardorosa pementa; 
ofrenda, eses teus beizos,
deliciosa tormenta.

  Bícame cos teus bicos
saborosos a menta;
convoca a miña boca
á túa, que me alenta.

  Líbrense decontino
da mirada indiscreta;
xúnganse as nosas almas
en xuntanza perpetua.

  Profunda aperta finte
afán que se fomenta:
ser flama fulgurante,
ser forma..., e ferramenta.


  E a beber bebedizos
ateigados de absenta.


  (Rioderradeiro)

Ser de Louro, e parecer...

(Foto de Reyes Benoit)

  Ter por divisa a grandeza
do mar aberto ao solpor,
ler no peito o pundonor
de loureana franqueza.

  Lindo escudo, arco expedito
e as frechas en combustión
apuntando ao corazón
da diana do infinito.

  Ser de Louro, e parecer
en peaña, un privilexio
rebuldante aquel latexo,
feliz a máis non poder.

  Tranquiliño? Algo tatexo
polo temor... de o perder.

  (Rioderradeiro)