Sae ao campo Xesús, dunha alancada,
cobizoso febril da fermosura,
adiviña á torcaz na arquitectura
da floresta, do río, da quebrada.
Sae ao campo, empurrando a madrugada,
o Fidalgo, sen galgo e sen montura,
atravesa regatos na espesura,
cazador sen carcás, sen espingarda.
Vén do campo; regresa, presumido,
ateigado de luz, de ecoloxía,
coa flor máis pequena e máis prezada
prendida do pincel da regalía.
O pertinaz do Suso anda metido
en replantar na Corte a Fonsagrada,
que é susbstrato mental, limpa pegada.
(Rioderradeiro)
