Que audacia máis baril para cantala!?

    (Wikipedia, Francisco de Goya)

  Seguen sombra da senda, en solitario,

trastos: capote, estoque…, ese arrepío;

fora a praza xardín e mais xentío,

e lida, e purgatorio…, o teu calvario.

  Aquel botón de rosa por ferida

é manancial fervente da fisura;

triste albeiro; na area, esa escritura

proba documental, alí caída.

  Dan veredicto. A festa, de repente,

falou coa traxedia. Eras valente.

Bebeches toda a morte ao provocala.

   Brindaras, coa monteira, ao presidente

a vida de toureiro en alcabala.

Que casta tan viril, tan obediente!

  Que audacia máis baril para cantala!?

      
      (Rioderradeiro)

Un ego corrompido que serpea.

(Wikipedia)

  Desde neno, sen dúbida, incorporas

privilexios de ser acomodado,

xoguete de destino, acostumado

a meterte no espello a todas horas.

  Adolescente, infante inveterado,

por nacido nun berce exclusivista,

por descaro, por alma narcisista

propietaria dun corpo de pecado.

  É tempo de eleccións. Veña, tourea!

Estás proposto coma candidato;

o teu perfil, repique en arrebato

do músculo viril. Verga!, tolea…

  a espada pueril. Entre en debate

a Galiza servil da panacea;

a causa de compor máis melopea,

Narciso, patrocina o disparate.

  Por Deus, ha reflectir o xaquemate
ese ego corrompido que o retrate?


   (Rioderradeiro)



(Wikipedia)

No teu colo outra vez. Sinto morriña.

  Triste… Alegre… Francas velas ao vento.

Alerta, capitán, que zarpa o teu navío.

Ataca temporal. Campa o bravío.

Encirra vendaval de barlovento.

  Triste… Alegre… Cambiante o movemento.

Imaxes: debruzando en mar o río,

o tempo derramando no baldío,

a vida debagando o seu talento.

  Alegre… Triste… Infancia que foi miña.

A pedra lar. A man que me acariña.

Abrazos paternais e protectores.

  Abeiro familiar. Seráns. Solpores.

Bálsamo, por favor, para esta espiña;

penso nos bicos, nai; sempre os mellores.

  No teu colo outra vez. Sinto morriña.

    
       (Rioderradeiro)

¡Viva a rosa triunfante no soneto!

(Wikipedia)

  Para aprenderes, aprendiz de amante,

a respectar a rosa que apeteces,

debes regar roseira moitas veces

e practicar doctrina consoante.

  Para apartar poema decadente

da flor, entre as espiñas, ben louzana,

cómpre tecer, a toque de diana,

ritmo e compás no metro máis decente.

  A fragancia sutil, alma secreta,

que é portada de toda a sementeira,

foi gravada en abril, por vinculeira,

no horizonte vital deste poeta.

  Renden armas cuarteto e mais terceto.

¡Viva a rosa triunfante no soneto!

      (Rioderradeiro)

Por asocial, por raro, e corrompido.

  A mirada difusa, esparexida;

corpo de lacazán, desmesurado;

os pés -¡que pés!-, pasos de pé quebrado;

persoa sen valor, baleira, espida:

  Entra, sae sen rumbo, é movemento

rexido polo azar; xa mo imaxino

perpetrando vaivéns por desatino;

provoca en todos nós resentimento.

  ¿Vive? ¿Dixen vivir? Non é consciente.

¿Existe? Un existir vago, indecente;

porque se divorciou do seu contido.

  Disfruta de argadelo indefinido.

Ben sabemos por que queren xulgalo

servidores da lei para matalo.

  Non merece perdón este individuo,

por asocial, por raro, e corrompido.

    (Rioderradeiro)